....Dağlar ova...

Canın istese de, istemese de ...  eğer bir gün canın yanacak diye beklemden geliverirse sana kopkoyu karanlıklar...sessiz kalma kararlılığını bırakıverip koyverirsen ne geliyorsa ağzına, diline, içine, ta dışardan....

Neden yutkunduğuna anlam veremeyecek kadar da dün gibi oluyorsa şimdi...unutkanlığın,

Sana nereden geldiğini bilmediğin olur olmaz, mutlu, gülen, geveze, can sıkıcı ve sinir bozucu her duruma ağzını bozuveriyorsan yine hemen kolayca...  Yokla sol tafrafı.

Girişi, gelişmeyi, sonucu.

İyi öğrendiğin kompozisyon teorilerini.

Hep en iyi başlangıcı verdiğini.

Ama, gelişmeyi kısa geçip,... ya şahane bir girişle bitirip şaşırttığını kulaklarınla duyduğunu, ya da vurucu bir sona aday sonuç cümlene kiltlendiğini.

Güzel bir kızın ağzından çıkan, baştan ortaya, yükselerek ama düğüm düğüm boğazda kalan nefis sesiyle ve içten bitirişindeki yakarıyı...

''Sesim oldun çocuğum'' hep var ol sen deyişini.

Cansız ve bitik  suratınla izlerken, deprem denen 7.2 lik doğal afeti ezip geçiverişine dayanamayışından utanmayışını. Bina kuruculara sövmenin anlamsızlığına sövmekten bile cayışınla aynı anda;

Sana geliverir... yüzleşmenin silik... ama bu kez cesur teslimiyeti ve kabulü;

'' Analar çığlık atsa o dağlar ova olur!!!!''

Ne kadar net bir giriş.... can acıtan yaranın kendine yansıyışını, ve ne nahif bir çığlıktır...gelişen, dalga dalga yükselen ve ne sağlam bir vuruştur..Sonucu gösteren.

Helal olsun çocuk.

Oysa nedir sendeki: 

Cevabın kendisi içinde yaralısın.

Giriş, ya ÇOK MUAZZAM VE GÖSTERİŞLİ ama, sadece bundan ibaret

Gelişmeden ya eser yok ÇOK CILIZ , VARLA YOK ARASI.

Veya son vuruş ki, o muazzam girişte bile buraya adanan

FAŞİZAN.

Dağların umudu kesen darlığını ve ''çepeçevre buralar -buradan kaçış yok'' gibi hissedişini unutmadığını  yazmaya oturursun...

Ova olan dağların, anaların çığlığına dayanamayacağını, mor salkım, yeşil üzüm bağlarından nerede vazgeçildiğini... sadece oğlu olan, kız olan, kadın olanlara ithaf etmenin darlığını bile içine alırsın.

Yine faşizan.

Vazgeçişinden dem vurmasalar da sen kendine döner vazgeçtim ey vatan senden, toprağına değil canına kurban dersin.

Canına kurban.

Çekip gider için, dışın buralardan. Cisim olarak oturduğun koltuktan başka vatan tanımazsın.

An bu andır.

Burasıdır vatan o zaman.

Oturduğum koltuk ve gördüğüm yaşadığım tek yurtluk evimdir.

Kendime kaçarım.

Vazgeçişimin derdine düşerim.

Nasıl olsa yarın ben de unuturum dün olanı, balkonumdan bugün sarkıttığım bayrağımı...

Benden sonrası tufan o zaman .

Çığlık çığlığayız..., ama o dağlar hala kan revan.

Özlem ERKAPLAN