''A''cı,''Ş''aşkınlık, ''K''urtuluş...

Sancıları sıklaştığında zaman gecenin zifiri karanlığına boyanmıştı... Dayanılamayacak kadar sıklaşan sancılar artık mecbur kalacağı bir yola sürüklüyordu kızı. Aylarca içinde yaşayan'' gölge'' günbegün büyümeye devam etmişti... Acıdan besleniyor ve her geçen gün daha da olgunlaşıyordu... Kızın çektiği acı öylesine yoğundu ki, belki yıllar sürecek büyüme süreci, aylar sonra sona ermek üzereydi...İnsan silüetine bürünmüş gölgenin yaşayabileceği tek yer kızın içiydi... ve gölge içeride büyüdükçe, kızın ölümünü çağırıyordu...

Sancıların acısı çektiği acıdan çok daha dayanılmaz bi hal almıştı...Çaresi yoktu..Doğum başlamıştı... Gölgenin doğumu aynı zamanda ölümü olacaktı..Ve kızınsa yeniden doğuşu...

Bir gece yarısı başlayan doğum, günlerce devam etti.. Hergün biraz daha ''son''a yaklaşıyordu... Ve bir gün güneş doğmak üzereyken, içeride sıkışmış gölge kızın bedeninden tamamen ayrıldı... Ayrılır ayrılmazsa yok oldu…

Derin bir rahatlama ve huzura ereceğini sanan kız bir anda donakalmıştı. Hissiz ve renksizdi… Boşluğun en dibindeydi… Lousa dönemine girmişti… Ancak bu dönem sessiz, sözsüz ve hareketsiz geçiyordu…
Haftalarca süren lousa dönemi boyunca tek kelime etmedi… Acı çekmedi…Anlamadı… Dinlemedi.. Görmedi, işitmedi… Sustu… Ve öylece durdu…

Birgün yattığı yerden doğruldu ve çıplak ayaklarının tekiyle yere bastı..Bir anda parkelerin tüm soğugu bedenine yayıldı ve hemen arkasından tüm algıları zincirleme halde birleşmeye başladı. Komşu sesi, kapı sesi, ayak sesi, rüzgar, hava, kuş, yaprak, ağaç, arabalar, insanlar…. Bir anda koca bir çığlık attı.
Çok geçmeden sakinleşti. Olduğu yere oturdu. Ve camdan gelen ılık rüzgar, ter içinde kalmış bedenini hafifçe kurutmaya başladı… İrkildi… Ve tam o an hissetti…Herşey bitmişti…Yeniden doğmuş ve şimdi huzuru hissetmişti….
Onca zamandan sonra ağzından şu cümleler döküldü… Unutmak…. Üç evreli….

A cı, Ş aşkınlık, K urtuluş...
AŞK….