''Arkadaş, yurduma alçakları uğratma sakın''

Bugün 23 Nisan neşe doluyor insan.

Bugün 23 Nisan neşe dol(am)uyor insan!. (Elim ''dolamıyor'' yazamadı, gönlüm varmadı).

Bu güzel günde sevgili Atatürk'ün kemikleri sızlıyor mudur acaba?

Böyle bir düşünce var mıdır? Bir bayram sadece kendi çocuklarına değil, tüm dünya çocuklarının bayramı, özel günü.

Dostluk ve Barış için.

Ne olağanüstü bir fikir, bir bayram vermek o masum yüreklere. Onlar kutlarken büyüklerin de buna katılmaları, dostluk ve barışa istemsiz de olsa katkıları.

Ve daha da olağanüstü fikir, bunu çevremizdeki akbabalarla kutlamak.

14 Nisan'da insan seli olduk aktık; yaşadım bir kez daha Kurtuluş Savaşını; o ellerinde bayraklı insanlar birden elinde tüfekli, sırtında cephanelikli dedelerime, ninelerime ve kardeşlerime dönüştü. O vatan evlatlarından kanlar akarken aktı gözyaşlarım kara gözlüklerimden. O gün Anıtkabir'de utandım Atatürk'e ve tüm şehitlerimize karşı.
Acayip sancılandım sonraki günlerde de. Ülkemin bir tarafları satılırken içten içe sinir küpü oldum, yine kızdım birilerine.

''Biz daha iyisini yapabiliriz, yapmalıyız'' dedim.

İstiklal Marşını söyledim bağıra bağıra, tüm kıtalarını tekrar tekrar okudum, hafızama kazıdım yeniden.

Arkadaş, yurduma alçakları uğratma sakın;
Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın.
Doğacaktır sana va'dettiği günler Hakk'ın,
Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın.