''Göç''

Terk edilen bir köy yalnızdır.

Koyu bir sis çöker her mevsiminde üzerine.

Dalgındır insanları.

Artık yapılmayacak düğünlerinden geçip,

Hep geçmişte ki davul seslerini özler.

O köyün oğlanları ve kızları bilir ki,

Göçmezlerse meyvesiz ağaçlar gibi kalacaklar.

O köylerden masallar gibi destanlarda gitmiştir peşlerinden.

Ne kara biz göze kara bir göz değer,

Ne yeni yetme bir kıza oğlan eli.

Çeşmeleri bile durgundur nazlı akar.

Köpekler yaşlı, insanları gibi.

Yalnızca ihtiyarlar bağlıdır köylerine artık.

Selâlarını bekleyen yarı ölüler gibi.

İnsan hükmünü yitirmiştir o köylerde,

Ayrık otları yayılma telaşına girmiştir çoktan.

Oh çekeni de vardır o köylerin,

Bir zamanlar kesilen çam ve meşe ağaçlarının;

Yoldaşlarıdır o kalanlar.

Kilitsiz kapılar görürsünüz.

Her evin kapısı kilitsizdir.

Bir beklenen gelir belki diye hep aralıktır.

Oysa kendileri de bilir,

Soğuk her gün ki misafirdir o evlere.

Bazı köylerde imam bile yoktur.

Ezanlar yaşlanmış gırtlardan yayılır,

Tiz ve yılların gülümsediği;

Ve yarı çocuksu.

Her kes bilir, her kes tanır imamı yakından.

Ya akrabasıdır, ya akrabasıdır.

O köylerde,

Her cam dibinde birilerini bekleyen insanlar görürsünüz.

Köyün girişinde kim olursa olsun,

Evlerde bir telâş başlar.

Bir yabancıdan çok, yakın olunmak istenen biridir gelen.

Dertleşmek, paylaşmaktır.

Bir bardak açık çayda,

Koyu bir muhabbetin kapısı aralanır.

Hep gidenler anlatılar,

Belki gelecekler sonra.

Gidenlerin çocuklukları,

O torunların masum yalanlarla abartılmış öyküleri.

Gözyaşları saklanır o öykülerin sonlarına hep.

… … …

Her insan terk etmeye yatkındır aslında.

Ve her insan özler lastik ayakkabılarına bulaşan çamuru

belli bir yaştan sonra.

Hayatın gerçeği nedir diye sorarsanız eğer,

En iyi cevabı o köyler verir.

Zamanla yalnızlığı tadacaktır,

Her insan nasıl olsa…

Mehmet ÖZCAN