" insanların içindeyim, seviyorum insanları "

İçimin kalabalığıyla başa çıkamadığımda, sığındığım kalabalık : İstiklal caddesi…

Her ne kadar Alıce harikalar diyarında durumu değilse de İstiklal caddesinde olma durumum; çok seviyorum İstiklal caddesinde olmayı, orda yürümeyi…

Hani Grup Yorumun bir ezgisinde geçiyor ya;
" İnsanların içindeyim
Seviyorum insanları
Hareketi seviyorum
Düşünceyi seviyorum
Kavgamı kavgamı seviyorum
Sen kavgamın içinde
Bir insansın sevgilim
Seni seviyorum"

İşte aynı öyle hissediyorum yürürken...

***

Belki de hissettiklerim yüzünden seviyorumdur İstiklal caddesini.

İnsanları gözlerken, beni gözleyen gözleri seviyorumdur belki.

Tanımadığım birinin hiç çekinmeden: "kırmızı, bir insana bu kadarmı yakışır" deyişini,
hayat kadınlarının yürürken, gözlerimizin içine içine bakıp – o caddeyi sahiplenişini,
ağlayan liseli bir kızın, yanıma yaklaşıp - birlikte yürüyebilir miyiz – diyerek, yol boyunca canını yakan şeyleri bir bir anlatışını,
iki sevgilinin; tam bunlar birbirini öldürecekler diye düşünürken, daha bir sıkı sarılıp öpüşmelerini seviyorumdur belki.

Belki de küçük küçük aşıkların – onlardan birinin Mayıs ( yeğenim ) olduğunda nasıl hissedeceğimi merak ederek, el ele göz göze yürüyüşlerini seyretmeyi seviyorumdur.

Sınırdaki insanların, kendilerini sınıra getirmiş olanlara ana avrat sövüşlerini,
el ele tutuşmuş travestilerin gözlerimizin içine -gözlerini kaçırmadan- “ istediğin kadar yok say ben varım “ bakışlarını seviyorumdur belki de.

Varoşlardan gelen; üçlü beşli delikanlıların, öpüşen insanları ya da güzel kızları yan yan kesip gülüşlerini,
fark edildiklerindeki mahçubiyetlerini seviyorumdur...

Ama dönüşü hiç sevmiyorum. Bunu net söyleyebilirim “belkisiz”.

Çünkü dönüşte içimin kalabalığına, “insanlarım, benim insanlarım “ moduna giriyorum .

Ve Cahit Sıtkı'nın o güzelim dizeleri eşliğinde dönüyorum...

"Memleket isterim
Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;
Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.

Memleket isterim
Ne başta dert ne gönülde hasret olsun;
Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.

Memleket isterim
Ne zengin fakir ne sen ben farkı olsun;
Kış günü herkesin evi barkı olsun.

Memleket isterim
Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun;
Olursa bir şikayet ölümden olsun."

haticeatalay