''Önce gözlerin terk etti beni...''

Bu yaşadığım düpedüz aptallık. Saçmalık demeye dilim varmıyor. Ve inan bana, o zeytin gözlerin bir an olsun aklımdan çıkmıyor. Ne büyük çelişki bu! Rüzgar gibi gelip geçişin; ama aklımdan bunca yıldır gitmeyişin. Aslında aklımdan gidiyorsun da gönlümden bir türlü gönderemedim seni.

Yanımda değilsin, yakınımda hiç değil. Ağlasam duymayacaksın, yoksun yoksunum... Cümlelerimdesin, yanımda olabilmeni, yarınımda benimle yürümeni istemek çok şeymiydi bilmiyorum. İşin tuhafı bu isteğim gerçek olsa düşlediğim kadar sevinirmiydim, ondan da emin değilim. Belki de ben imkansızlığı seviyorum.

Bu imkansızlık, bu kendi kendime yaşadığım duygusallık... Tarif edemiyorum her şeyi. Her şey çok farklı olabilirdi cümlesini kurduğum noktada her seferinde yenik düşüyorum yalnızlığa. Yalnızlık çok tanıdık oysa.

Gidişinin ardından haftalar geçti. Sen gittin ''...önce gözlerin gitti terk etti beni, sonra da peşinden sen...'' İlk defa dinliyorum bu parçayı çok yakıştı sanki bu sayfaya. Eğer okuyorsan bu yazıyı benim için bir kez dinle. Burada kullandığım tüm cümleler gereksiz kaldı bir şarkı özetledi tüm anlattıklarımı.

                                                                                                                                 20.9.2014

                                                                                                                                Hazal Yıldız