''Öz''lerini kaybetmek..

Kendi kabuğuna nasıl çekilir insan, nasıl kaybolur kendi içinde, kendi sesinden duyduğu çapraşıklıkta…

Yok olanları geri getirebilmek mümkün müdür, kaybettiklerini geri kazanmak? Bir andır gidişi, oysaki gelişi bir an olmayacaktır ya da hiç gelmeyecektir. Bazı şeyler kaybedilince geri kazanılması imkansızdır.

Değerleri, ÖZleri kaybetmeye gör, bir daha onların sana gelişi olmayacak. Hayat boyu kendinde taşıyacağın, beyninin tüm labirentlerinde seninle savaşacak, çözümsüz kalacağın, bazen mutluluğuna sebep, bazen de mutsuzluğunun temel kaynağı, çözümsüzlüğünün aynadaki aksi olarak çıkacak karşına.

Sen yaşadıkça kayıpların da seninle yaşayacak, sen kapatırken bir sayfayı, yeni açtığın sayfa içinde yara olarak açılacak, yanlış yerde yanlış sayfa açtığın için kendini suçlayacaksın. Ki en zoru budur zaten kendini suçlamak, başkasını suçladığında kendi zihnini temizlersin onu suçlayarak fakat kendini suçladığında kendinle savaşacaksındır. En kazanımsız savaştır bu kendinle yaptığın, galibi olmaya çalışırken yine senden bir sen yenilendir.

Sadece eski bir kazanımın acısını taşıyarak içinde, içinde biriktirdiklerine, ya da biriktirdiğini sandıklarına hiç elveda demeyeceğini sanarak yaşadığın günlere, kırılgan iç çekişlerle anarak, yangınlarının bir ömür süreceğini bilerek açtığın yeni sayfana umutla bakabilmen umuduyla..

Geri dönmeyeceğini bildiğin kayıplarına…

*Yanlış bir öyküdeyim beni yeniden yaz…

*Düş Sokağı Sakinleri: Gayret Et Güzelim