(6) Koşmaya devam..

Kadın yeşil çimenlerde koşmayı çok seviyordu. Rüzgarın tenine çarpmasını çok seviyordu. Gerçek aşkını bulabilmesi için aslında yeşil çimenlerde koşmayı çok sevmemesi gerekiyordu.

Eğer yeşil çimenlerde koşmaya çok takılırsa, sürekli koşmak isteyecekti. Bu sefer de gerçek aşkıyla karşılaşıp çarpışamıyacaktı. Kadın bunu farketti. O yüzden dedi ki; “ben artık gerçek aşkımla bir an önce karşılaşmak istiyorum”.

Aşağıya doğru hızla koştuğunda, özgür bir şekilde uçarken ve çok sevdiği şeylere dokunurken aniden birşey çarptı kadına. Tam kalbinin bulunduğu noktaya birşey çarptı. Kadın bu çarpmanın ne olduğuna baktı. Müthiş bir huzurdu. Huzurun yanında bir heyacan vardı. Huzurun içerisinde bir heyacan, heyacanın içerisinde bir coşku, coşkunun içerisinde bir güven, güvenin içerisinde bir tutku, tutkunun içerisinde herşeyi olduğu gibi kabul ediş, herşeyi olduğu gibi kabul edişin içerisinde Tanrı vardı ve kadın onunla karşılaştığında Tanrının ona geldiğini farketti. Evet sonunda Tanrı dualarını kabul etmişti. Tanrı onun sevebileceği bir erkeğin kalbinde ona gelmişti.

Kadın çok heyacanlandı ama hala bu vadide dikkat etmesi gereken birşey vardı. Asla telaşa kapılmamalıydı. O yüzden kendi içsel sesini dinlemeye karar vererek, olayların akışını yine Tanrıya bıraktı ve şöyle dedi; “ben burada onunla çarpıştım ve olayların gidişatını bekliyorum. Şu anda durdum.” Kadın durduğu andan itibaren bu kadar yıllardan beri aradığı şeyle, hatta belki asırlardan beri aradığı şeyle karşılaşmıştı. Evet karşılaşmıştı ama kadın herşeyi yine Tanrıya bırakmayı öğrenmişti. Artık telaş etmiyordu.

Bu karşılaştığı gidebilirdi yada gelebilirdi. Tanrı nasıl isterse öyle yapmalıydı. O yüzden kendi iradesini Tanrının iradesine, kendi arayışını Tanrının arayışına, kendi sevgisini Tanrının sevgisine, kendi aklını Tanrının aklına, kendinin aşkını Tanrının aşkına bırakarak herşeyi olduğu gibi kabul etmeye hazır, sakin, sessiz ve huzurla beklemeye devam ediyor.

Tekrar görüşünceye kadar sevgiyle kalın