“Baba, bu benim kardeşim mi?!”

Ailenin ikinci bebeğiydi Kıvanç Deniz.

Sezaryenle dünyaya gelecekti. Sabah, kararlaştırılan saatte Yusuf Bey ve Aylin Hanım ile buluştuk. Aylin Hanım ve Yusuf Bey’de ikinci çocuk olmasının rahatlığı vardı. Daha önce de aynı süreçten bir kez geçmişlerdi ve neler olup biteceğini biliyorlardı. Artık deneyimliydiler.

Hazırlıklar yavaş yavaş devam ediyordu. Doğum zamanı yaklaştıkça Aylin Hanım’ın gözlerindeki heyecan da artmaya başlamıştı. Korkuyla karışık ışıl ışıldı gözleri… Ameliyathanedeki bekleyiş biraz uzun sürmüştü; epiduralden genel anesteziye dönülmüştü. Az sonra Kıvanç Deniz aramızda olacaktı.

Kısa bir zaman diliminden sonra işte Kıvanç’ın çığlıkları duyulmuştu. “Ben geldim annee” diye sesini duyurmaya çalışıyordu. Ama yolda biraz yorulmuştu minik Kıvanç. Bu yüzden biraz oksijen alması gerekiyordu. O bakım odasına giderken, anneyi de son hazırlıklar için ameliyathanede bırakmıştım.

Odaya çıktığımda bütün aile orada, heyecanla bekliyordu. Ne kadar güzel ve kalabalık bir aile diye düşündüm. Halası, teyzesi, amcası, yengesi, anneanne ve babaannesi de oradaydı. Ve tabi ki ablası, minik İrem. Sanırım, en çok o heyecanla bekliyordu; hem annesini hem de minik kardeşini.

Birkaç saat sonra minik İrem hem annesine hem de kardeşine kavuşmuştu. Önce biraz çekingendi, gözlerine inanamıyordu sanki. Ama sonra sanki aylardır tanışıyorlarmış gibi kardeşine kol kanat germişti. O kadar şanslıydı ki Kıvanç… Elden ele dolaşıyordu; kimse onu bırakmak istemiyordu. O kadar güzel bir ailesi vardı ki… Aylin Hanım, yorgundu ama gururla bakıyordu oğluna. Elbette Yusuf Bey de öyle… Bir kızını kucaklıyordu, bir oğlunu… Tabi ki eşini de…

Onlardan ayrılırken geride geniş ve güzel bir aile tablosu bırakmanın rahatlığı vardı içimde…

Özlem Dağ

Doğum fotoğrafçısı-www.mucizegunlukleri.blogspot.com

İletişim: ozlem3@gmail.com