“Benzemeden olmuyor, olamıyor..”

Bir başkasına benzemeden olmuyor(muş)!
- Birkaç insan tanıdım, insana benzemeyen. Huyu suyu bir başka bakıyordu, yüzü gözü bir başka. Kalbi bir başka atıyordu, nefsi bir başka tapıyor.
- Birkaç nesne tanıdım, cansız gibi görünmeyen. Güzelliği on para etmezdi, fakat içime huzur verirdi. Ben onun kölesi değildim, o benim ardımsıra koşturur dururdu. Zannımca saygısız birkaç ahmaktan da çok severdim, hoşuma giderdi; öylece durup konuşmadan yüzüme bakmaları.. Hoş en azından başka şeyi özenmezdi, bir duruşu vardı, bir saygısı vardı benim şirin objelerimin. Zamanla daha da hoşuma giden, diğer insanlar gibi değil, ben iten değil, çeken bir albenileri vardı. Niyetleri kimseye benzemek değil, kimseyi özenmek değil. Kendi küçük dünyalarında, kendilerine verilen kudret ile dimdik durup, -birkaç şahs adına- insan denilen küçük ahmakçıklardan da dik durup kendi gövde gösterilerini sergilerlerdi. Kimseye benzemeye çalışmadan.. En karanlık duranı, gözüme en siyah geleni bile artık pirnur gibi parlak, canlı. Siyahını soymuş da altındaki beyazı parlamaya başlamış gibi. Ah nesnelerim, bir bilseniz o suskun dilinizle bile tarifi olmayan tekliğinizi, yekliğinizi, benliğinizi.. Şimdilerde -birkaç şahıs adına- ahmak toplum sizin kadar olamıyor. Her türlü bir muzırlık peşinde. Hep bir başka şeye benzeme derdinde. Bana ışıl ışıl bakan, canı olmayan küçük narin oyuncak bebeklerim kadar olamıyor hiçbiri.. Orijinalliğini koruyamıyor, Yaradan’ın verdiği gibi kalamıyor. Hep dillerde şuna benzeyen itiraflar: “Benzemeden olmuyor, olamıyor..”