“Beşte Beş” olacak mı?

Geçen gün (07.06.2011 tarihinde) Başbakan ve beraberindekiler seçim çalışmaları kapsamında ilimize geldiler. 

Kalabalık hayli büyüktü. Araçlar cadde ve sokaklara sığmadı. Katılımcılar miting alanına yakın ara sokaklarda dahi araçlarına yer bulmakta zorlandılar. 

İl dışında gelenlerle, ilden katılımcılar Uzay Market’in önündeki miting alanında buluşunca; meydan dolup, taştı. 

Hani derler ya “iğne atsan yere değmez” aynen böyle bir kalabalık oluştu. 

Ne yazık ki onca kalabalığa rağmen, heyecan azdı. Yani miting süresince o kalabalığa uygun bir canlılık sergilenmedi. 

Başbakan’ın kitleyi canlı tutma çabası da arzulanan sonucu vermeye yetmedi. 

Gerçek şu ki; içinde hiç bir yeni vaadin olmadığı ve geçmişin tekrarı niteliğindeki sıkıcı konuşmalar, kitledeki heyecanı yok etti. 

Belki, Başbakan’ın ana muhalefet liderinin dürüstlüğünü ve CHP’nin geçmişteki uygulamalarını uzun, uzun sorgulaması da izleyiciyi sıktı. 

Bunların yerine; ilde sulu tarıma yönelik Koçalı Barajı ve diğer yarım kalmış sulama projelerin tamamlanması için belli bir tarih verilseydi,  

İşsizliği önleyici sanayi yatırımlardan ve teşviki özendirici iyileştirmelerden bahsedilseydi,  

Veya “yaptık” denen 120 kilometrelik çift yönlü yolun büyük bir bölümünün neden hala bitirilmediği anlatılsaydı; eminim ki, daha çok ilgi toplardı. 

Bu mitingde gözlerden kaçmayan bir diğer husus ise; başbakanın alandakilere sık, sık söylediği “bu sefer beşte beş” tempolu sözleriydi. 

İki dönemdir iktidar olan bir partinin genel başkanı, geldiği Adıyaman’da tüm vekillerin kendi partisinden olmasını istiyordu. 

Bu gayet doğal bir istekti. 

Ancak böyle bir isteğe yeltenmek için, isteklinin geçmişte o yöreye fevkalade yatırımlar yapması gerekmez miydi? 

Şimdi soralım: Geçen 9 yıl aradan sonra ilimize, diğer illerden daha farklı sayılabilecek ne gibi büyük yatırımlar yapıldı ki? 

Ne meslek liselerine dayalı duygulu konuşmalar, ne de “derde deva olmayan” diğer vaatlerin hiç biri artık ilgi çekmiyor. 

Partilerin mitinglerine katılım fazla olsa dahi, “konuşulanlarla, yapılanlar” örtüşmediği sürece, kalabalıklar hep sönük kalır/kalacaktır. 

Yani canlılık, ya da heyecan olmayacaktır. Nedeni ise, böyle zamanlarda umudun, yerini hayal kırıklığına ve umutsuzluğa terk etmesidir. 

Dahası bu davranma şekli bir nevi “tepki” gibidir. Sonradan da olsa umarım Başbakan olanların farkında olmuştur.