“Biliyorum sende bensiz yaşarsın ama bil ki, sende benimle bir başka yaşarsın..”

Yağmur var dışarıda ben evimden uzak, ailemden uzak, hatta belki kendi hayatımdan bile uzak, bakıyorum kendime uzaktan... Keşfettiklerim var, anladıklarım, şimdiye kadar nasıl anlamadığımı kendime yadsıyarak fark ettiklerim…

Uzakta olmak yaradı bana ama kalbimin özlediğini de anladım. Özlüyorum ben, kendime ait olan, köklerim olan her şeyi…

Severim ben böyle havaları, her ne kadar başım ağrısa da, şimdi ise Arno nehrinin kıyısındaki milyonlarca insanın dünyanın dört bir köşesinden gelerek baktıkları manzaraya bakıyorum her gün… O manzarada yaşıyorum..

Döndüğümde ne olacak, nasıl olacak, ne yapacağım diye düşünüyorum... Çok güzel olacak her şey biliyorum. Hayat zorluyor insanı ama şanslısın eğer zorluyorsa hayat seni yükseğe fırlayacaksın demektir çünkü her dalga bir kıyıda son buluyor, hiçbir şey bir ömür sürmüyor, acı da, üzüntü de, sevinçte ve aşkta.

İnsan kendini yenileyebilmeli sadece, zamana karşı zamana direnmeden ama.

Kendisine de direnmeden kabul edebilmeli.

Yumuşattım köşelerimi, asiydim, muhaliftim, boyun eğmezdim, meydan okurdum, bırakır giderdim, hırçındım, amazondum, başına buyruk bir kız çocuğuydum ben... Kendimi temize çektim ben, eğittim, kendimle savaştım. Yaşadım dolu dolu, her anı ile benim, her anı ile ben... Ama doğuştan muhalif ruhum yalnız olmaktan, yüreğim ise bir başına olmaktan yoruldu. Küçük kız çocuğu büyüdü.

İnsan korkuyor hiç bilmediği yollarda yürümeye belki yada çekiniyor bu yolda yürümeye karar vermeden önce ama gerçekten istiyorsa korkmasına da gerek yok, birini sevdiğini söylemek için, birine aşık olduğunu söylemek için, birini çok özlediğini söylemek için, birini beğendiğini söylemek için korkmasına gerek yok. Hiç tanımasa da onu. Tanışmak zor değil ki, zor olan tanımak... Önemli olansa zoru yaşayabilmek, zoru başarabilmek...

Ben korkmuyorum.

Şems şöyle diyor : “Şu hayatta tek başına inzivaya çekilerek, sadece kendi sesinin yankısını duyarak, Hakikat'i keşfedemezsin. Kendini ancak bir başka insanın aynasında tam olarak görebilirsin.”

Aynam kim ? Aynan kim ?

Sen kalem ol, ben kağıt, yaz beni yarim yarim, çöz beni yarim yarim…

En güzelini Nazım demiş : Hani derler ya ben sensiz yaşayamam. Ben onlardan değilim...

Ben sensiz de yaşarım ama seninle bir başka yaşarım.

Ve bu şehirde seninle bir başka olurdu. Hissediyorum.

Şimdiye kadar fırsat olmamış olsa bile, bunca zamandır her görüşte gözlerde hep o aynı bakış saklı kalmışsa, bir fırtına koparacağı aşikar olan iki bulut gibi çarpışabilecek olan;

Eğer bu yazımı okursa, bunu anlayabilecek güçte olduğuna inandığım adama beni sadece biliyor ama tanımıyor olsa da, benden uzak bir ülkede olsa da şu anda, belki emin olmasa da kendinden, benden yada ortaya çıkacaklardan, belki soruları olsa da kafasında, belki diye düşünse de içinden, belki kendini uzak tutmaya çalışsa da, ve o da şimdiye kadar aradığı aşkı bulamadıysa, istediği aşkı hala yaşamadığını hissettiyse, bende ona diyorum ki ;

“Biliyorum sende bensiz yaşarsın ama bil ki, sende benimle bir başka yaşarsın...”