'Bozuk bir para gibiymiş hayat, herkesin acı kumbarasına farklı farklı atılan.

'Ne kadar büyürsek büyüyelim, ne kadar geçerse geçsin şu zaman, hep kendi kendini hatırlatan koskocaman bir hayat oluyordu çocukluğumuz. Sahi, kim unutabilir ki, çocukluk zamanlarında paralar biriktirdiği o  renklı renklı kumbaraları? Kapkaranlık bir dünya da yaşıyor olsam da, benim de bir kumbaram vardı çocukken. Hatırlıyorum da, gözlerimdeki karanlık gibi simsiyah bir rengi vardı. Ben hiç bir zaman para atmadım o kumbaranın içine. Çünkü büyüdükçe anladım ki, 'Bozuk bir para gibiymiş hayat, herkesin acı kumbarasına farklı farklı atılan. İlk önce beş kuruşluk değeriyle atıldı hayat o acı kumbaranın içine. Değeri küçük olsa da bu hayatın, adı hep büyüktü, çünkü o hep hüzündü. Sonra on kuruşluk değeriyle atıldı hayat o acı kumbaranın içine. Bütün hüzünler büyüdü. Büyüdükçe adı mutsuzluk oldu. Sonra yirmi beş kuruşluk değeriyle atıldı hayat o acı kumbaranın içine. Bütün mutsuzluklar büyüyüp, yerini umutsuzluğa bıraktı. Zaman hep alıp gitti. Geriye kalanlar ise, çoğu kez yapayanlızlaştırdı insanı. Sonra elli kuruşluk değeriyle atıldı hayat o acı kumbaranın içine. Bütün umutsuzluklar acıya dönüştü. Hiç bir ağrı kesicinin, hiç bir morfinin etki edemeyeceği kadar büyüdü bazı acılar. En sonunda da bir liralık atıldı hayat o acı kumbaranın içine. Zaman geçti. Hayat değişti. Hüzünler, mutsuzluklar, umutsuzluklar, acılar büyüdü. Ben büyüdüm. Çocukluğum büyüdü. Gözlerimdeki karanlıklar büyüdü...

//Mehmet Bakır...