'Çok Alışırsan Eğer, Çok Kaybedersin Diyordu Hayat

'Çok Alışırsan Eğer, Çok Kaybedersin Diyordu Hayat. Haklıydı Belki de. Çünkü, En Çok Sevdiklerimiz, En Çok Alıştıklarımızdı. Ve En Çok Alıştıklarımız ise, En Çok Kaybettiklerimizdi. Çocukken Başlıyordu İnsan Alışmaya ve Sevmeye.

Hepimizin Çok sevdiği oyuncaklarımız, ve hep oynamaktan zevk aldığımız oyunlarımız vardı. Zaman geçtikçe büyüdük. Büyüdükçe de, ya kaybettik, ya da kırıldılar bütün oyuncaklarımız. Oynadığımız oyunların sadece adları kaldı aklımızda. Hep, o  Bize anlatılan masalların kahramanları gibi olmayı hayal ederdik. Kim bilir, belki de hayeller kurmayı o masalların kahramanları sayesinde öğrenmiştik.

Bazen, Dayanılması Güç Bir Acı Oluyordu İçimdeki Bu Zaman. Ve Geçip Giderken Hayat, Yağmur Damlaları Gibi Damlıyordu Hüzün.

Kırıldığı gibi kurulabilen, Ve kurulduğu gibi de kırılabilen hayellerimiz vardı. Geçip giderken zaman, "Müsait bir yol ayrımında inecek var" diyordu hayat. Ve her kalan, bir yol ayrımı, ve her giden ise bir yol ayrılığıydı bu zamanın içinde. Bir insana acıyı öğreten şey hayat ise, bir insana da acıyı yaşatan şey de zamandır diyordu içimdeki bu acı hüzün. Daha zamanı gelmedi, ya da daha zamanı var dediğimiz şeylerin hep bir zamanla gittiğini, Umut denilen şeyin bir beklemek olmadığını, beklemek denilen şeyin ise bir umut olmadığını öğrenmiştim.

Bir insanın yüreğindeki yaralarını saklaması çok kolay da, yüzündeki yaralarını saklaması çok zordur. Çocukken, hep o oynadığımız saklanbaç oyununa benziyordu bir insanın yüreğine saklanan yaraların bütün izleri. Bir yaraya benziyordu zaman, Ve hayat, hep bir insanın yürek yüzü. Hep derdi ki hayat, Bazen, bir insanın yüreği yüzünden belli olurmuş. Çok haklıydı belki de. Bir insanın yüreğinde ne kadar yara varsa, yüzünde de o kadar yaralar oluşuyormuş zaman geçtikçe. Haklılık paylarından çok, hep haksızlık paydaları vardı bu hayatın. İnsan büyüdükçe içindeki yaralarıda büyüyordu. Çocukken her düştüğümüzde, geçebileceğini düşündüğümüz yaraların acılarına benzemiyordu şimdi bütün yaraların acıları. Sahi, 1. dereceden bir bilinmeyenli bir hayatın, 2. dereceden bir bilinmeyenli zamanlarının ayrılıkları toplamı, kaç gitmek ediyordu?

//Mehmet Bakır.