"Divanda Oturan Çıplak Kadın" Modigliani

Modigliani, şiirin önümde, okuyorum divanda.

Ben yazmaya divanda başladım. Uzandım. Kısa ve komiktim. Aynı çıplak kadın gibi. Dikkatli bak! Çok komik değil mi?

Dizesi kıt şiir gibi, dikkatli bakınca...

İnce ve uzundu çıplak kadın. Bakma sen öyle oturduğuna. Masum ve hüzünlüydü. Şiir gibi, sıkı. Hele bir indirsin divana kendisini...

Karşısında durabilecek misin?

Küçük bedende büyük kadın. Modigliani belde beyazı tercih etmiş, ben kırmızıyla çıkardım yola ve gözlerini içime çekerdim, dağa.

Saçlarım için daha, daha sokulmalısın bana.

Oturmaya geliyorum sana, yatmaya. İzinliyim. Kapalı değil, açık renklerle geliyorum. Belinden tutacağım, kalın ince bacaklarından ve göğsünde şiir olacağım.

Yorgun bir çıplaklık dudaklarında, sen....

1. Not: Dudaklarım....Çek, çek elini çıplaklığımdan.

2. Not:

Modigliani haklı,

sen hep benim

duvarlarımda

asılı durmalısın.

3. Not: Soramadım, niye el kol orada, o bacak, bu bacakta ve baş düşmüş sola neden, niçin küçücük kalıyor düşlerim göğüslerinde?

Ş.Y.