"Diyen gitti" mi Anne?

Koparılacak, okunacak takvim yaprakları ne çok birikti bi bilsen...

Mutfaktan annemin sesi yükselirdi ta salona kadar...

"Selma,Belma, Sema .... biriniz gelsin buraya! "

Bizden "çıt" çıkmazdı. Pusardık oldugumuz yerde.

"Kızlar nerdesiniz, duymuyor musunuz beni!?

Salonda sessiz bir savaş başlardı aramızda"ben gitmem, sen git..." şeklinde.

Annem bizi bildiği için böyle seslenirdi. Sadece birimizin adını seslenirse "Hep bana yaptırıyorsun işleri" diye sitem ederdik..

Genellikle Belma ve ben galip gelirdik. Selma, büyüğümüz olarak kalkar ve topuklarını vura vura(sinirle) mutfağa yönelirdi...

Ahh! anlayabilseydik hayatın böyle dümdüz gitmeyeceğini. Bir gün annemize seslendiğimiz zaman sesimize ses bulamayacağımızı bilseydik, kendi sesimizde, kendi haykırışlarımızda kaybolacağımızı düşünebilseydik koşar giderdik.

Bilseydik eğer, anlayabilseydik eğer...

Duydun mu anne, bir masal kahramanını anlatır gibi anlatıyorum seni...

Hani hiç yaşamamışsın ama yine de varmışsın işte bir zaman önce. Tuhaf birşey işte bunu anlatmak. Varlığının tüm kanıtı bizler... Tam beş kız ve yana yakıla aradığın, en sona sakladığın, göz nurun olan bir erkek....

Şimdi bize ne kadar kızarsan kız susuyorsun olduğun yerde...

Bize kızdığın zaman dudaklarına kilit vururdun...

"Diyen gitti..." der ve ağzını mühürlerdin ellerinle...

Ve o zaman sanki daha bir çağla yeşili olurdu gözlerin...

"Diyen gitti..."

Gittin anne!

Koparılacak, okunacak takvim yaprakları ne çok birikti bi bilsen...

Bugün doğacak çocuğa ne ad verilmiş,

Yemeklerden ne pişirilmiş,

Günün anlam önemi neymiş, tarihte bugün ne olmuş?

Günün fıkrası neymiş kimin umrunda?

Kopartmayı ve okumayı sevdiğin o ülkü takvimi asılmıyor artık duvara...

Takvim yapraklarını biriktirip biriktirip okumayı severdin biriktirip biriktirip ağlamaların gibi...

Anneler hep sessiz mi ağlar anne?

İçine mi akıtır gözyaşlarını?

Kimse görmez mi duymaz mı hıçkırıklarını?

Kimse bilmez mi neden ağladığını?

Takvim yaprakları kopmadı anne!

Koparamadık...

Bayramlar seyranlar ne zaman, kandiller, yılbaşılar ne zaman bilemez anlamaz olduk...

Anlasak da sevmez olduk.

Bir gece sabaha karşıydı, ocağın 24'düydü sabah ezanı okunuyordu çok fena sarsıldık!

Uyandım ki ocağımız sönmüş!

Uyandım ki her yan karanlık...

Uyandım ki enkaz altında kalmışız, uyandım ki üşüyorum....

Uyandım ki her yanım acıyor, her yanım kanıyor anne!