"Dönülmez akşamın ufkundayız"

Lise yıllarımda “Eylül’de Gel” adlı şarkıyı dinlerdim.

Bütün duvarlar yıkılırdı.

Özlemler sanki sona ererdi.
Şimdi kendimi dinliyorum.

“Mevsim güze döndü, gelsen ne çıkar” diye düşünüyorum.
 İçinden çıkamıyorum yaşadıklarımın.

Her ne kadar geçmişe takılıp kalsam da.

Hayatım hep aydınlık düşler kurmakla geçti,

Mavilikleri özlemekle.

Çocukken tahtadan atlara biner, hayallerime giderdim.

Oysa ki şimdi bindiğim hiçbir araç beni hayallerime götürmüyor.

Gün doğumunda mıyım, gün batımında mı bilemiyorum.
  
 Durduğum yerde yaprak döktüğüm de oluyor,

Çiçek açtığımda.

Ben hayatı ürettiğim için seviyorum.
 Gündüzleri gönlümün üzerine çiçekler ekiyorum.
 Geceleri düşlerimin söküğünü dikiyorum.

Ölene kadar yazacağımı da biliyorum.
 Ölmeden önce neler yazacağımı da.
 Zamanı kontrol ettiğimi düşünürken, kontrolden çıktığımı fark edemiyorum ya.

"Demek ki" , "zaman çabuk mu geçiyor ." diye düşünüyorum.

Ölmek garip şey.
Ama korkunç bir şey değil diye düşündüğümde oluyor.

Mesele, ölmek değil de sevdiklerinden ayrılmak, güneşi bir daha görmemektir.

Yine de ölüm konusunda iyimserim.

Herhalde diyorum Sırat Köprüsü üzerinde, kulaklarımı çınlatacak bir kaç anı, birkaç hatıra, birkaç satır yazı bırakmışımdır. Bilemiyorum.
 

Yalnızlığım da hayatım gözlerimin önünden film şeridi gibi geçip gidiyor.
İçine doğru yanmaya alışmış dağlara benzetiyorum kendimi.
Suskun, ama son sözünü söylememiş daha.
Bazen ölümü tetikte bekliyorum.
Bir can borcum var Allah'a.

Gençliğimde “Eylül’de Gel” adlı şarkıyı dinlerdim.
Bütün duvarlar yıkılırdı.
Şimdi Münir Nurettin dinliyorum.

"Dönülmez akşamın ufkundayız, vakit çok geç."