“Efsunkâr bir gün”

Sıcak sahilde bir köy.

Köy dışında, tepede bir ev.

Yüzyıllar önce çekilmiş,

denizin ayak izleri.

Kum tepeleri,

fosilleşmiş midye kabukları.

Alabildiğince firavun inciri,

öbek öbek. Olgunlaşmış.

Dokunamıyorum.

Gökyüzü boncuk mavisi.

Denizin serinliği...

Biliyorum üşürsün.

Omuzlarına atılmış battaniye,

(Neden iri kareli, neden güvez rengi bilemiyorum.)

Koltuğuna oturmuşsun

Yanıbaşında bir masa,

Üzerinde kitapların, güzel yazıların.

Bir bardak su, içinde üç-beş nergiz.

Mis kokulu.

(Nergiz mevsimi değil ama konduruvermişim.)

denizin kokusu, kuşluk vakti

efil efil esiyor.

Duygularım yoğun.

Günlerim sarı yaprak.

Onatsın ovalım.

Dizlerinin dibindeyim...