'En çok da kar yağdığında güzeldi Ankara.

'Geçtikçe zaman, bir çok şeyi hatırlatır insana. Hayat ise, bir çok şeyi acımasızca alıp gider... Her kar yağdığında Ankara'ya, zamanın bana ilk hatırlattığı şey, çocukluğum oluyordu. Bu şehrin dondurucu soğukluğuna rağmen, çocukça yaptığımız o kardan adamlar, ve çocukça yaptığımız o kartopu savaşları... Oysa ne kadar da kolaydı, çocukken mutlu olabilmek... Büyüdükçe insan, hüzünlü bir şehrin, o acı hava durumuyla karşılaşıyor. "Yoğun umutsuzluk yağışı nedeniyle, bu gün de mutluluğa ara verildi. Yoğun mutsuzluk yağışı sebebiyle, bu gün de bütün gülümsemeler tatil edildi..." Sahi, her kar yağdığında Ankara'ya, hangi yaranın izlerini örtüyordu bu hayat? Sahi, her kar yağdığında Ankara'ya, gidenlerin arkasında bıraktığı kaç izin üzerini örtüyordu bu zaman? Sahi, daha kaç sorunun cevapsızlıklarında, merhaba diyemeden, avuçlarımıza düşen gözyaşlarımızın içinde hoşça kalacağız? Ama bütün bunlara rağmen, en çok da kar yağdığında güzeldi Ankara... Umutsuzluk yağmurlarının içimize yağacağını hissettiren romatizmal bir ayrılığın, belki de hiç bir zaman geçmeyecek olan, hüzünlü ve acı izleriydi zaman... Oysa hep zamanla geçer teselli cümlelerinin, içten içe kanayan yaraları olmadık mı? Her gidenin ardından, yeniden merhaba diyebilmeyi istedik. Ama olmadı. Her giden, biraz daha yorgunlaştırdı bu hayatı. Her giden, biraz daha umutsuzlaştırdı bu zamanı. Yalnız kaldık, umutsuz kaldık, hüzünlerle birlikte acıların içinde kaldık. Belki de  Hiç bir zaman hoşça kalamadık. Ama hep hoşçakaldık... Öyle ya da böyle yaşamak zorundasın teselli cümlesi kadar acı bu hayat. acı ve umutsuz... Ayrılığın gizli adıdır yalnızlık. Bazen insan ayrılır ama söyleyemez. Çünkü söyleyecek kimse yoktur. İşte bu yüzden ayrılığın ikinci adıdır yalnızlık...

//Mehmet Bakır...