"Fotoğraflarla dans"

Seviyorum arada bir eskileri anmayı. Yılların bende bıraktığı pozitif ya da negatif etkileri yeniden hissetmek iyi geliyor yüreğime. Uzun zamandır kutuların içinde oksijenle buluşacakları günü bekleyen fotoğraf albümlerim aklımdaydı…

Karlı bir gece, hem ruhumda hem dışarıda. Kendime kocaman bir fincan çay hazırlayıp, albümleri yere üst üste dizdim, bağdaşımıda kurup oturdum yanlarına. Kapağını açtığım her albümden bir sürü anı fırlayıp serildi gözlerimin önüne.

Çocukluğum, çirkin ergenlik dönemim, öğrencilik yıllarım, evliliğim, çocuklarım, ailem, sevdiklerim sevmediklerim, ömrüme ömür katanlar, ömrüme dert onlalar, kalanlar, gidenler, artık aramızda olmayan sevdiklerim, yanağımdan akan yaşlar…

Şunu anladım ki; hayat ertelemeye gelmiyor sevgili dostlar. Bir varız, bir yok...Her şey beş dakikalık, bugün çok sağlıklı iken, yarın yatağa bağımlı hale gelebiliyoruz. Hatta birden konuşma yetimizi bile kaybedip hiç birşey konuşamayacak duruma gelebiliyor, sevdiklerimize söylemek istediklerimizi söyleyemeden göçüp gidiyoruz bu dünyadan.

Oysa konuşmak ne kadar güzelmiş, sağlığımız ne kadar değerliymiş dostlar farkında mıyız bunun? Hiç birşeyin garantisi yok hiçbir şeyin. Hayat ertelemeye gelmiyormuş meğer.

Öyleyse neden bu tahammülsüzlük? Birbirimizi anlamamakta neden bu kadar ısrarcıyız? Neden bu kadar çok beklentimiz var birbirimizden? Neden bu kadar kıskancız? Neyi paylaşamıyoruz? diye sevdiklerimi, dostlarımı, arkadaşlarımı sorgular buldum kendimi. …Neyse.

Kimler var kimler önümdeki albümlerde. Her fotoğraf değerlidir benim için hiç birine kıyamam yırtıp atmaya. Hepsinin bir anısı vardır çünkü. Kimi güzel, kimi hatırlamak istemediğim kadar acı da olsa her fotoğraf özeldir.

Hamileliğimdeki yarım dünya halim yüzümde kocaman bir gülümsemeye sebep oldu, kuzularımın şirin bebeklik dönemleri; Efe bulaşık makinasının kapağında, başka bir karede yaramazlık anında dolabın içinde, elinde tencere kapakları Munzur bir gülümseme güzel suratında. Adım adım büyümeleri, ilk dişleriyle, objektife kocaman gülümsemeleri, ilk banyoları. İlk ilk ilk…ne iyi yapmışım, çocuklarım ile ilgili her önemli anı yakalamışım neredeyse.

İşte böyle dostlar…karlı bir gecede anılara şöyle bir yolculuk yaptım, geçmişimle ve günümle muhakeme ile geceyi bitirdim… Yaşanmışlıkların, değişen hayatın tek şahitleri fotoğraflar, hayatın nasıl da hızla aktığını, giden her saniyenin geri gelmeyeceğini, gelemeyeceğini bir kez daha yüzüme vuran fotoğraflar. Ertelemeye çalıştığım duygularla beni yüzleştiren fotoğraflar, hayatın ertelenmeyecek kadar önemli olduğunu hatırlatan fotoğraflar; minnettarım size.

Cemal SAFİ'den;

Yüreğim;

Kafesim dar gelir yüreğime,

Yüreğim uçar gider

O dal senin, bu dal benim

Konar konar konar...

Yüreğim kuş gibidir,

Kuş beyinlidir de.

Döner gelir benden hesap sorar...

Not: Bloğumu yazdığımda Ankara'da yılın ilk karı vardı.

Sevgiyle, Sevginizi Hak Edenle Kalın