'Futbolun adaleti' yok, 'gönlümün adaleti' var

Yıllar öncesine dayanan Barcelona hayranlığımı bana kazandıran Star ve NTV Spor'a çok şey borçluyum. Sayelerinde Şampiyonlar Ligi ve La Liga'yi izleme fırsatı buldum. Ama benim için milad, Nou Camp'da Barcelona-Deportivo maçını izlediğim gündür. Hayatımda gördüğüm en muhteşem futbol atmosferiydi, stad büyüleyici, en tepesinden futbolcular resmen minik birer nokta. Seyirciler ailece gelmiş maça, çünkü futbol orada kimliklerinin sembolü. Bizi maça götüren arkadaşım anlatmıştı, İspanyol diktatör Real fanatiği Franco döneminde, Katalanlar'ın biraraya gelmesi bile yasakken, birlikte olabildikleri tek yer Nou Camp'mış, bu yüzdendir ki Barca onlar için 'bir takımdan da öte' , kutsal bir valık. İnanır mısınız, sokaklardaki sokak satıcıları bile korsan ürün satmıyordu, takımlarına sahip çıkmaları beni o kadar etkilemişti ki o günden sonra giderek artan bir hayranlık duydum Barca'ya ve Barca'lılara.

Bu sene genç teknik direktörleri, büyük kaptan Guardiola ile 2006'daki yakaladığı başarının da üzerine çıkan rüya takım, tüm takımları 4er 5er geçmiş, finale sadece bir kalmıştı. Herkes gibi ben de Barcelona'nın finale kalacağından emindim. Ancak usta teknik direktör Guus Hiddink, Barca'nın imajını fena bozdu, düzgün bir pozisyon vermeden ilk maçı 0-0 bitirdi. Barca beni hayal kırıklığına uğratmıştı.. Ama Real Madrid maçındaki 'inanılmaz' performans, ümitlerimi yine canlandırdı, heyecanla beklemeye başladım maçı.

İspanyol arkadaşım maçtan önce 'merak etme, tur bizim, maç 1-1 bitecek' dedi. Çok ilginç geldi bu bana. Kendimi onun yerine koydum. Bir Beşiktaş, Fenerbahçe, Galatasaray taraftarı, rakip farkı gözetmeksizin herkese 4er 5er atan bir takıma sahip olsa, 'Chelsea de kimmiş, bu maçın skoru en az 3-0 derdi' herhalde. Türk'ün futbola bakış açısı ile Avrupalı'nın bakış açısı demek bu şekilde farklı oluyor. Sonuçta alması gereken sonucu istiyor adam, daha fazlasını değil.

Maç başladı, biz uykuya daldık. Pazar günkü tramvadan sonra Barca'nın yenmesi benim için çok değerliydi, ama Barca'nın kazanmaya pek niyeti yoktu. Kaleye uzaktan cılız şutlar, Chelsea kalecisi Cech'i bir kez bile zorlayamadı. Messi, Etoo, Iniesta yalnızları oynuyordu. Sanki cumartesi günkü maçtan sonra büyü yapılmış da ayakları bağlanmıştı Barca'lı futbolcularının. Chelsea ise, alabildiğine dirençli, mücadeleciydi, pozisyon vermemesinin yanında, çokça net pozisyon buldu.

Hakem maçın başından itibaren otoritesini kuramadı, tereddütlü hali futbolculara da tesir etti ki, ben hayatımda bu kadar çok kendine itiraz edilmesine müsaade eden bir yabancı hakem daha görmemiştim. Çok tartışılacak pozisyon vardı, ancak olmayan faulden Abidal'a gösterdiği kırmızı kart ve Chelsea'ye Pique'nin eliyle oynaması sonucunda vermediği penaltı maçın kırılma noktalarıydı. Chelsea en çok son pozisyona itiraz etti, hatta 'hakem kaçar, Ballack kovalar' görüntüsü jeneriklikti :) Halbuki son pozisyon bir çarpmaydı, ancak Chelsea oyuncuları birikimin etkisiyle hakemin üstüne yürüdü. Hakem, kesinlikle bu maçın hakemi değildi, çok kötüydü, maçın önüne geçti, maça gölge düşürdü.

Barca'nın maç boyu bulduğu tek pozisyonda gol olması, bizi havalara uçurdu. Futbolun adaleti gerçekten yoktu dün akşam.. Ama bu senenin takımının finale çıkması kadar da doğal bir şey yoktu, az kalsın 1982'nin rüya takımı Brezilya'nın İtalya'ya elenmesi gibi olacaktı.

Kötü oynasa da, pozisyon bulamasa da, 'gönlümün adaleti' yerini buldu ve Barca finale adını yazdırdı. Chelsea çıksaydı, dejavu yaşayacaktık ve sonunda gülen taraf ManU olacaktı. Yani ağlamasına dayanamadığımız Terry'nin gözyaşları eksik olmayacaktı yine. Finale Barca çıkınca izlenecek muhteşem düellonun başka bir anlamı olacak ve inanıyorum ki bu muhteşem seneyi Barca Şampiyonlar Şampiyonu olarak kapatacak, ne de olsa onlar bir takımdan da öte...