“Harikasın, Müthişsin, Süpersin... Sen var ya sen, nelere kadirsin!” Sendromu

İnsan, çevresinde kısıtlı bir “Aslansın, kaplansın...” çemberi kurulmaya görsün,
ne yapacağını tümden şaşırır.... Hemen koşar, ilk iş aynasını değiştirir ve dev aynası evde yerini alır! Tekâmül yolunda “Ben ne oldum!” derken kafayı gözü patlatanlar çokçadır…

“Harikasınız, muhteşemsiniz, sevgiler sizden yana, alkış, mucuk, kalp” korosu…
Çok yolcuya yolunu şaşırtmış, başını döndürmüştür… Derler ya hani aklı küçümseyen nakilci biat mekanizmalarında olduğu gibi: “Şeyh uçmaz, mürit uçurur”; bu misal.
Öyle bir gaz verilir ki, bünye bunu kaldırmaz olur, ayna adeta düşman kesilir.

İşte bu gidiş gidiş değildir. Bu, insanı, ”İnsan” yapmaz. Geliştirmez, daha iyiye götürmez maalesef, sadece bulunduğu konumu durağanlaştırır. Kişiye iyi niyet ile “Ayna olan” makbuldür yolda, İnsana goy goy yapan değil…

Kısıtlı çevrenin, dar bir yolun adamı ya da zamanla maalesef “gel vatandaş gel” tipi tüccarı olmak ve hatta oradaki insan öbeğinin bir nevi büyük balığı olmak mesele değildir…
Ağ atıp, dar yoluna insan yakalamak için günlerce beklemek ve adeta bir tebliğci olmak da mesele değildir…

Okyanusa açılmak cesaretini göstermek, gerektiğinde kendi mantığında bir diğeri gördüğünden öğrenmektir önemli olan. Tanıyarak, sürekli değişmek, dönüşmek; kendini yenilemektir önemli olan.

Aynı sözleri, aynı kalıpları, on yıl boyunca durmaksızın söylüyorsan ve kendinden sıkılmıyorsan, farklı görüşü ağzın açık tavana dalıp dinlemiyorsan, bu yolculuk olmaktan çıkıp,
demirine yapışıp tutunduğun bir durakta, bir yandan tezgahtarlık yapıp bir yandan beklemektir. Benzerler arası yıkama yağlama artınca, soluklanıp yeni bir noktada konumlanma ihtiyacı doğar yolcu için.

Pergelin ayağını açabildiğimizce açıp farklı yollar, insanlar tanıyıp yol alarak Bütünlenilir.
İnsan elbette kendi kişiliğini bulduğu aidiyetler ile de "İnsan" olur. Lakin tanımak gerekir ne menem bir şeydir bu "insan" dedikleri… Tanıyarak fikir sahibi olunur zira.

Sözün özü, yoldaki engellerin başında gelir; sana benzeyenin: “Türkiye seninle gurur duyuyor” nidaları… Kişi öyle bir yaşam sürsün ki, kendi ile gurur duyarak son nefesini versin.

Yapmak istediklerinin büyük bölümünü düşüncede bırakmayıp, hayata geçirmenin rahatlığıdır bu… Son nefesi dolu dolu alıp, bir başkası değil, kendi benliğini yine bizzat kendinin tartmasıdır bu…Yoksa kibri çağrıştıran bir gurur değil.

Unutulmaması gereken her kim ki erdemlerden öğüt verircesine, durmaksızın bahseder, en çok onlara ihtiyacı vardır. Her kim ki sevgi, tevazu, diye sıralayıp gider; onlara en aç olandır.

Vakti zamanı gelince, yola başka bir planda devam zarureti doğunca...
Arkada bıraktığımız maddi-manevi eserlerle anılalım, gerçek ölümsüzlük de zaten budur!

Berk Yüksel