"Hayal kırıklığı"

Hayalleri neye göre inşa ederiz, öncelikle bunu sorgulamamız lazım. Evvela kastım yoldan geçerken gözü gözüne değdi diye “Bu kız beni seviyor”cu kişilik yoksunları değil. Bunu belirteyim. Bir insan bizde bir beklenti, bir gelecek hayali yaratıyorsa; o insan değildir bunun inşacısı, biziz. Bir düşünün kaç kez güvenip, kaç kez yanıldınız ve kaçında karşı taraf sizin hayal kırıklığınızın sorumluluğunu üstlendi? 

Üstlenmek zorunda da değil ki zaten! Hayaller, gerek kendinize gerek karşılıklı, tek kişilik bir çocuk yetiştirme sanatıdır. O çocuk erken de ölebilir, büyüyebilir de. Bunun için kimse kimseye bir güvence veremez. Keza, satılık olmayan bir şeydir hayal. 

Irak’ta olmayan kitle imha silahları için ülkeyi işgal eden zihniyet misali; kendi kendimizi gebe bıraktığımız hayallerimiz, sahi kendi kendine gelin-güvey olmak böyle bir şey değil mi ki, beyaz bayrakları en tepelere çeksek bile bizi yıkmaktan beis duymayacak olan baş düşmanlarımız gibi durmuyor mu? 

Bahsettiğim şey elbette ki bir öykü, bir şiir doğurmak değil; amiyane tabirle doğurmaya dayalı kurulan hayaller. Günümüzde kızlar hala evlilik sözüne kanıp en büyük hayal kırıklıklarını yaşayabiliyorsa, sözüm senettir klişesi nice ocaklara incir ağacı tohumu vazifesi görüyorsa, en en en uç örneği olarak ülkenin üçüncü büyük futbol kulübü bir başka kulübü “Devre arasında bize söz verdin” diye oyuncu transferi için sıkıştırabiliyorsa boşverin; çok da takılmayalım hayal satan siyasilere. 

Biz hayal aleminde yaşıyoruz demektir, çok üstüne varmayalım… 

Hayal kırıklığı kavramı biraz daha ulvî aslında. Karşındakine “Seni ben çok yücelttim” mesajı veriyor. Haliyle “Bana mı sordun?” cevabı da kaçınılmaz! 

Kim bilir kaç kişinin hayal kırıklığı olduk, kaçı bizim yüzümüzden kendisine ve prensiplerine küstü, kaçı hayatında reform yaptı? 

Daha basit gibi görünen ama çok daha zor bir soru geliyor şimdi: Ya biz? Kaç hayal kırıklığı yaşadık?