‘Her şey iyiye gidiyor…’

‘Her şey iyiye gidiyor…’

 

Bu tümceyi iktidar yanlılarından sıkça duyuyorum.

 

Diyalektik ‘ikinci kez girdiğin su, bir öncekinden ayrıdır’ der.

 

‘Her şey iyiye gidiyor’ yerine, ‘hiçbir şey dünkü gibi değil’ dense daha yerinde bir düşünce olur kanımca.

 

‘Her şeyin’ değişime uğradığı kavramını benimserim.

 

 ‘İyiye gidiyor’ dendi mi, ‘orada’ yaşayan insanların yüzlerine bakarım.

 

Sokakta, tüm kentte gördüğüm insanların yüzlerine…

 

    *

 

İyiye giden ne?

 

Yaşam alanları mı?

 

Eğitim mi?

 

Ekonomi mi?

 

Ulusal gelirden pay mı?

 

Çevre mi?

 

Adalet mi?

 

Hukuk sistemi mi?

 

Aile içi geçim mi?

 

Politikacılar mı?

 

İnsanca yaşam mı?

 

Sevgi mi?

 

Her şeyimizi şekillendiren sistem mi?

 

İnançlar mı?

 

Karşılaşılan yüzler mi?

 

Ne?

 

*

 

Biliyorum, ‘tüm bunlarla’ hükümetin ilgisi ne, diyecek denli ‘ham’ beyinliler bana kızacak!

 

Ne zaman kızmadılar, ne zaman ‘imlemediler’ ki; olsun!

 

Yukarıda saydıklarımdan ‘birini’ örneklemeden, ‘sayılanların nesi kötü’ diyerek, başka bir ortamda yaşıyorcasına olanları yadsıma ‘hastalığına’ kapılmışlıklarını öne çıkaracaklarını da biliyorum!

 

‘Kötü’nün, ‘iyi’nin bu denli ayrıştığı bir ortamda, ‘iyi ile kötü’nün bu denli karmaşıklaştığı bir sistemde bireylerin ‘mutlu’ olmasını beklemek olası mı?

 

Yaşam alanlarından tutum da; eğitime, hukuka, çevreye, umuda vurulan prangalar her gün biraz daha ‘insanı’ insan olmaktan uzaklaştırırken ‘iyiye gidişten’ söz etmenin anlamını aramak herkesin üzerine düşen ödev olsa gerek… 

 

    *

 

‘Her şey iyiye gidiyor!’

 

Öyle mi?

 

Üstelik ‘hiçbir’ açıklama yapmayarak…