"İçimin canı"

Ne sevda yüklü bulutlar sarar benliğini, 
ne uçuşan baharlar... 
Ne gülen gözler bayılır alıcı kuşlar misali, 
ne tutuşan yürekler çarpışır...
Dinle!
İçindeki ses kurtarabilir mi seni senden,
sen istemedikten sonra çoğalabilir mi güzelliği ellerinin...
Hayat, kırçiçekleri ile uçurumun kenarında salınan
rüzgârın dolması ciğerine...
Hayat, kucak kucak sarmalanması ile
ürpertisi boşluğun...
Ya varsın ya da yoksun,
ya da ikisi arasında bir hiç, hepsi bu!
Gözlerinin arkasına yansıyan buğu kadar ömrün;
ne yana yana dolanansın sen,
ne açan sevdasınca,
ne karşılanan...
Uzatsan ellerini, sahi ne taraftasın;
eğilsen bir tarafa, uzaktasın...
Ya varolacaksın kaybolarak yaşamanın tadında,
ya bir hiç uğruna yorgun argın kendini bırakmanın ağında...
Söyle! Söyle hadi,
senin senden başka kimin var,
senin senden başka rüyaların...
Öyle sarhoş olsan da ayılacak olan sensin unutma!
Öyle sarmalansan da dünyaya, yaşayacak olan sen...
Kim kimin depresif ilacı olabilir,
kim kimin doğan güneşi...
Ayrılık dedikleri, vurgun yiyen bir gülümseme.
Mutluluk dedikleri, bir kelebek ömrü.
Hadi! Dudağının kıvrımı yıllanmasın alnının kıvrımınca.
Hadi! Bebeği gözlerinin solmasın sonbahar misali.
Belki yaşamakta var,
belki kaybolmakta ömrünün dalgasında;
ama seninle olacak yürek,
yalnız senin olan yürek...
Papatyalar sarmalar ya gökyüzünü karanlıkları kendi gölgesinde boğarak,
kuşanır ya yıldızlar yeryüzünce; aydınlık, aydınlık, aydınlık sesleriyle...
Şimdi senin zamanın,
senin bakışın can’lanan...
Durma! Yeryüzünden gökyüzüne açılan pencere ol,
gökyüzünden gülümseyen uçurtma...
Göreceksin bak; nasıl çiçekleniverecek hayat,
nasıl yaşayacak baharları yüreğinin pırpırınca...
Ve canımın içi diyerek değil,
içimin canı diyerek güzelleşecek kucak kucak…!

_Hakan Ercan