"İnsan-ı Kâmil" Noktasına ulaşmak

Tanrı düşüncesi bana sadece sevgiyi düşündürüyor.

Ben diyorum ki Tanrı sevgidir.

Tanrı sevginin var ettiğidir.

Ben Tanrıyı hep gülümseyen bir yüz olarak düşlüyorum.

Gülen gözler…

Mütebessim bir yüz…

Ne güzel!

…

Bir de etrafıma bakıyorum.

Bir de etrafımı dinliyorum.

Tanrı adına utanıyorum.

Vallahi billahi utanıyorum.

O'nun adına…

Öyle komik…

Öyle acımasız…

Öyle akıl dışı…

Düşünce,

Söylem,

Tutum davranış duyuyorum ki…

Görüyorum ki…

Düşünüp kalıyorum önce…

Sonra da…

“Hadi ülen siz de!” deyip geçiyorum.

…

Tanrı sevgidir sevgi sever sadece

Ve her şeyi istediği şekilde yaratmıştır Tanrı…

Onun için yarattığında kusur, kabahat, suç aramaz Tanrı…

Örneğin insanı “iyiyle kötünün çatışması” ve daha iyi olması üzerine yaratmıştır.

Yani zıtların çatışmasıyla daha iyi bir evreye geçilir ama bu yeni durumda da yine iç çatışma devam eder.

Böyle, böyle daha iyiye doğru devinim sürer durur.

Bu devinimde geç kalanlar “Arasat”ta çalışmaya devam ederler, o kadar.

Bu bağlamda Tanrının insanlar için cehennem yaratması da sevgi varlığı olan Tanrı düşüncesiyle uyuşmuyor.

Bu olsa, olsa insanların, özellikle cahil insanları (korkutarak) daha çabuk kötülüklerden kaçınması için uydurulmuş çözüm olabilir.

Kuran’da hani Mekke eşrafı soruyor ya Hz. Muhammed’e:

“Ey Muhammed, senin etrafına hep cahil insanlar var hani bizden kimse yok” diye ya…

Bu da açıklıyor ki Hz. Muhammed öncelikle daha çok hatası olan cahil kesime yönelmiş.

Onları da korkutarak İslam’a kolayca çekmiştir.

Psikolojik olarak cahil çok korkak olur, yeni korkulara dayanamaz, söylenene hemen inanır ve ne denirse yapar.

Tanrı için Cehenneme ne gerek var ki isterse yok eder gider sevmediğini…

…

Cennet olgusuna gelince…

Bu da öğrenme biliminin “ödül- ceza” tekniğine uygundur.

Bilinir ki güzel yapan insan daha güzele yönelmesi için aferin vb… pekiştirenlerle desteklenir.

Öğrenme anında bu pekiştirenlerin öğrenmeye çok büyük katkısı olur çünkü…

Cennet düşüncesi de insanı daha iyi insan olmak için sürekli uğraşmaya iter.

Ve insan cennete girmek için gerekli koşul olan doğru sözlülük ve iyilikte sınır tanımama noktasına öykünür.

Ve çok ileri noktaya “insan-ı kâmil” aşamasına ulaşır ve Tanrıya tamamen yaklaşır.

İşte bu aşama tanrının insanı görmek istediği aşamadır.

Ve bu aşmaya da öyle sıradan söz ve söylemlerle ulaşılmaz.

Yani tamamen sevgi olmak gerekiyor.

Sevgiyle bir arada bulunması yakışık almayan:

Yalandan,

Kinden,

Nefretten,

Öfkeden.

Düşmanlıktan tamamen uzaklaşılarak…

Daima doğru sözlü ve daima iyilik eden olup barış yaratmak gerekir.

Tanrı sevgidir…

…

Saygı ve sevgilerimle…