"İnsanlar" adına

"İnsanlar", ne zaman gerçekten "insan" olurlar? Günümüzde "insanlığın" tanımını yapacak ne kadar "insan" vardır?" İnsan" hep bekler, karşısındakinin ona yardım etmesini, övmesini, sevmesini, arzulamasını, takdir etmesini. Hep bekler, bekler, bekler. Peki, hangi "insan" daima bir "insana" yardım eder, över, sever, arzular, takdir eder. Bunları yapar mı bekleyen "insan"? Duyar, ezer, umursamaz, geçer, gider. Vicdanı yoktur "insanın" artık.

Vicdanından bir parça kaybetmiş "insanlar" vardır birde. Onlar sadece bir parçasını bir yardımda, bir övgüde, bir egoistlikte yakmışlardır. Hemen fark edersiniz onları. Biraz zalim, biraz sıcakkanlıdırlar "insanlar" arasında. Ne çok severler, ne de çok sevilirler. Birkaç damla gözyaşı onları kendine getirebilir. Ne politiktirler, ne de apolitiktirler. Kimi zaman kişiliksiz, kimi zaman en asil "insanlar"dır onlar.

Son olarak da, bir zamanlar vicdanı yerli yerinde olan "insanlar" vardı. Şimdi nerdeler, ne yapıyorlar bilinmez. Kim bilir hangi kuytu köşede çıplak ayaklarını ısıtmaya çalışıyorlar. Ya da bir palto arayışı içindeler. Onlar koca bir "insan" milleti içinde kalmış olan, türlerinin son örneği "vicdanı olan insanlar"dır. Koruma altına alınmaları gerekirken, "insanlar" tarafından kenara itilmiş olan "insanlar"dır onlar.

Şimdi bir bakın yüreğinize. Orda hala bir vicdan var mı? Yok mu? Peki, nerde, diye sordunuz mu hiç kendinize?

Bütün dünya izliyor, siz onları korumaya çalışın. Seyirci değil, sevindirici olun, "Atalarınızda bulunan insanlık adına".