(İş)inizi ertelemeyin;çünkü onlar yeteri kadar erteliyor!

Yer: Bağcılar
Merci: Türkiye İş Bankası
Saat:13.30

Mübarek ramazan bir yandan, Kadir gecemiz bir yandan...
Aheste aheste tırmanıyoruz ramazanı.
Bitime 3 gün kaldı...
Ahretlik mevzuatları bir kenara atıp hayatın içine dönüyoruz...

Malumunuz havalar soğudu... Kara kış geldi tepemize dayandı da inmiyor.
Kış da değil hani sonbahar diyeceğiz de kış gibi bahar yani!
Çatılar uçuyor, minareler yıkılıyor, başbakanımızın başına az kaldı salıncak şemsiyesi düşüyor.
Bitmek tükenmek bilmeyen bir yıkım, bir yağış, bir rüzgâr ki İstanbul’da, akıllara zarar!
Elektrik yok, telefonlar kesilmiş, kablolar birbirine temas edip ateşe vermiş mahallemizi; korkuyoruz!
Saatler ilerliyor ne gelen var ne giden... Esir şehrin insanları gibi esiriz işte evimizde...
İsmine ne denir bunun bilmiyorum; sorumsuzluk mu, dikkatsizlik mi, ilgisizlik mi?
...
Her işi bir kenara bırakıp dünyevi meselelerimi halletmek üzere bütün olumsuzlukları yığıp
bir köşeye bankaya gitmek zorunda kalıyorum ama aklım hala evde ve uçan çatımızda!

Saat 13.30 sularında TÜRKİYE İŞ BANKASI'NDAYIM...
İşlemim 5 dakika sürecek ancak sıramı beklemek zorundayım.
Neyse, sessiz sedasız kıvrılıp bir köşeye aklımda bir sürü düşünce takip ediyorum
ki sıram gelsin...

Tınnn diye bir ses geliyor, bakıyorum ki 327...
Aaa! Sıram gelmiş...
Oyuncağını bulmuş çocuklar gibi seviniyorum ve kimliğimle gişe görevlisine:

-Adıma para yatırılacaktı...

Bilgisayar teyidi yapıp

-Bu şubede değil Bağcılar şubesinde.
-Eee burası Bağcılar şubesi değil mi?
-Hayır Bağcılar-Çarşı Şubesi...

Zooonnkkkk diyor kafam...

-Buradan çekemez miyim?
-Hayır, maalesef, oradan çekmek zorundasınız
-Peki...

İçimden kıza kıza, öfkeli attım ki kendimi TÜRKİYE İŞ BANKASI Bağcılar şubesine...

Gişe işlemleri... Sıra numaram 327!

Gene mi yahu! Oyun oynuyorlar bana bunlar...

Neyse ki boş bir yer bulup kıvrılıyorum ve sessiz sessiz bekliyorum sıramı: Mazlumlar gibi, yetimler gibi :)

Geliyor geçiyor... Akrep yelkovanı kovalıyor, saat ibreleri bir bir dönüyor.
Ne gelen var ne giden...
Numara elimde yıpranıyor, sinirlerim zıplıyor, kaskatı kesiliyorum oturmaktan ama gelmiyor sıra...
Koştur koştur güvenliğe gidiyorum:
-Nedir kardeşim bu, 2 saat oldu bekliyorum saat: 17.00!
(480lerde olan numarayı göstererek)
-Bu sayı 600 olacak ve 325'den tekrar başlayacak.

Zonnkkkkkkkk diyor gene beynim...

—Nasıl yani? Saat kardeşim saat 17.00!
(Bilmem diyor umarsızca)

İnat ediyorum ve oturuyorum... Ya işlemimi halledeceksiniz ya da ben bu koltuğa mıhlanıp buradan kalkmayacağım.
Kızıyorum içimden, yanımdaki amcayla ahbaplık bile kuruyorum!
Sinirler had safhada, biri gelip tek kelime bir şey söylese bommm diye patlayacağım ona.
Onların da çok da umurunda hani... Çok da tınn...
Aheste aheste işini yapıyor herkes; hatta güle oynaya...

Mesai bitimini yarım saat geçiriyor gişeler... Malumunuz mesai saatlerinden sonra ek çalışma saati ve ücreti hesaplarına geçiyor ya.
Saat 16.00'ya kadar 4 gişe var 2 gişe çalışıyor, mesai saati bitiyor birden hepsi şevke gelip işleri bitirmeye çalışıyor. 4 gişe de iş başında!

Yahu kardeşim şu ayın mübarek gününde, insanları oruç oruç bekleteceğinize biraz çalışın da çabuk bitirin ne olur sanki!
Ne kaybedersiniz? (Kazanacaklarını unutarak yazdım)
Sizin hiç bankada işiniz olmadı mı? Ananızın karnından çıkıp mı bankacı olarak geldiniz oturdunuz o sandalyelere.
Ayıp yahu! El vicdannnnn!!!

Saat 18.15...

Tınnnnnn...327!
Orda eskimişim gibi bir his kaplıyor içimi, oturduğum yerden hiç kalkamayacağımı hissediyorum. Obje oldum sanki bankanın
sağ köşesindeki en dip sandalyede!

Şaşkın:
O da ne, benim sıra numaram bu diyorum koştur koştur gişeye...

—Adıma para gelecekti...
—Bu şube mi?
-Evet...
—Şeyyyy!

Zonnnnnnkkkkkkkk ... (?)

(İş)inizi ertelemeyin; çünkü onlar yeteri kadar erteliyor!