"İş vermek" veya "sadaka vermek" üzerine bir yazı

İnsanların yaşamlarını sürdürmeleri için olmazsa olmazlarını, yani yiyecek, ısınma gibi gereksinimlerini karşılamak seçtiğimiz yöneticilerin sorumluluğundadır. Bunun için hükümetler ve belediyeler iki yoldan birini izlerler:

1. İnsanlara iş vermek, yani istihdam alanları yaratmak
2. İnsanlara sadaka vermek, yani erzak ve kömür dağıtmak

Bu yollardan birincisi yani istihdam alanları yaratmak en zorudur. Hükümetler ya kendileri istihdam yaratırlar ya da istihdam yaratma gücü veya becerisi olanlara kolaylık sağlarlar. İstihdam yaratma çalışmalarında başarıya ulaşıldığında insanlar ve ülke büyük yararlar elde eder, ilerleme sağlanır, sosyal dengeler düzelir, gelişme hızlanır. Ancak bu durumda insanlar emekleriyle kazandıkları bilincini de kazandıkları için hükümetlerin hoşuna gitmez. Çünkü emeğiyle kazanan insanlar hükümetlere kul olmazlar.

İkinci yol hem kolaydır hem de hükümetler için biçilmiş kaftandır. Ellerindeki bakanlıkların ve belediyelerin olanaklarını kullanarak, geliri olmayan veya düşük gelirli kesimlere yardımlara yaparak onları kendilerine oy potansiyeli haline çevirirler. Onları hep düşük gelirli ve gelirsiz bırakmak sürekli bir oy potansiyeli oluştururlar.

Seçmenden oy almak için seçmene rüşvet vermek şimdikilerin buluşu değildir. Daha önceleri de, özellikle yerel seçimlerde sonuçlar üzerine etki eden bir yöntemdi. Ancak şimdikiler bunu öylesine yaygınlaştırdılar ve meşru gösterdiler ki, demokrasinin gereğiymiş gibi sunmakta hiçbir sakınca görmediler. Seçimler öncesi ev ev dağıttıkları kömür ve erzakların ne kadar çok işlerine yaradığı bu yöntemden hala vazgeçmemelerinden belli oluyor.

Sonuç olarak, yeterli sayıda insan hep yoksul kalacak ki, onların bu yoksulluklarını oya çevirebilsinler. Buna ek olarak toplumsal değişim çalışmaları ve eğitim sistemi ile insanları kaderciliğe mahkum etsinler ki sonsuza dek iktidar olabilsinler ve hayallerindeki düzeni kurabilsinler.