"İstanbul Hanımefendisi" Osman Hamdi Bey

Seni üç gün cebimde taşıdım, pantolonumun sol arka cebinde.

Sana ilk baktığımda, siyahlar içinde seni ilk gördüğümde, dur dedim, dur, bana öyle bakma! Siyahtı gözlerin, kalındı kaşların ve bence, kesinlikle kısaydı saçların.

Şöyle bir dönüverseydin bana, uzundu saçların.

Mutsuzdun. Zor ayakta duruyordun. Bir an önce yatmayı ister gibiydin. Sahi, bu arada sol elin nerede? Sakına, benim hiç sol elim olmadı, deme!

Anladım, gizledin, sol elini siyaha teslim ettin.

Sarı bir dünya içindeydin.

O dünyanın yansıması sarı sarı bakıyordun bana. Belki bendeki sendendir beyazken sarı düşmen cebime. Cebimde dört kattın. Halı üstü, yok yok kilim üstü, beyazdı altın ve üstün beyazdı, zirven.

Sağ elinin yumuşaklığına dokunmak istedim...

Bence bana bakıyordun. Bence aynı zamanda ona bakıyordun ve yere. Osman Hamdi Bey'e sormak isterdim, bu bakışın sahibi kimdir? diye. İnceydin. Sana baktıkça inceliyordum.

Osman Hamdi Bey'den izinli şu perdeyi bir aralasak...

1. Not: "İstanbul Hanımefendisi" Osman Hamdi Bey'in eline bakıyordu, onu ölümsüzleştiren yüreğe.

2. Not:

Sol elim cebimdeydi,
evet evet
bir cebim vardı benim,
Osman Hamdi Bey'in bile
bilmediği,
bilemediği.

3. Not:

Yorulmuştum,
başım düştü
sağ yanıma;
dur, dedi
Osman Bey, dur!
Sen bende bitinceye kadar
böyle dur!

4. Not:

Soğuktu, üşüyordum,
ondandır siyaha
daha bir sarılmam.

Ş.Y.