"İstisnalar kaideyi..."

Kalabalık bir grupla birlikte fotoğraf çekilmişsek, fotoğraf çıktığında istinasız ilk önce kendimize bakarız...

Hayatı olayları ait oldukları dönemlere göre değerlendirmeli. Günümüz teknolojisi insanların bazı çok güç anlarındaki"çok farklı", çelişkili duygularını, davranışlarını ortaya çıkarabiliyor.

Fotoğrafta ilk kendimize bakma olayı, en masumane kusurlarımızdan biri belki de...

Bir otobüs kaza yaptı, bir uçak düştü, ölenler var... O otobüste, uçakta da bizim canlarımız, sevdiklerimiz...

Önce; o ölenler içinde bizim yakınlarımızın olmamasını isteriz...

Ya otobüs ya da uçaktakilerin tamamı akrabalar, komşulardan oluşmuşsa...

Teknoloji, modernite geçmiş yüzyıllar da örneklemesinin mümkün olmadığı bazı olayları insanlara yaşatabiliyor.

Ya yüzyıllar, binyıllar sonrasının insanları nasıl bir sınavdan geçmek zorunda kalacaklar.

TÜM CANLILARIN HAYATTA KALMAK İÇİN BİR MÜCADELE İÇİNDE OLDUKLARI konusunda, farklı bir görüşü olan var mı?

Kabul etsek de, etmesek de herşey "hayatta kalmak" ve "neslin devamı"na göre kodlanmış...

Tüm bu koşuşturmalar içinde, her şey "insanlık"adına mı yapılıyor?

-Savaşlar...

-Cinayetler...

-Sömürmeler...

-Çıkar için doğayı yok etmeler...

-Hırsızlık...

-Sahtekarlık...

İnsani mi?

-Birini:Kırk yıl sırtında taşıyıp, bir gün taşımasan...

-Halk arasında söylene gelir. Bir gözü kör olan adam her akşam eli kolu dolu eve gelir ve karısı onu kapıda karşılar. Bir gün adam eve eli boş geldiğinde..."Adam senin bir gözün körmüş..."misali...

-Güzelliğini, gençliğini verip saçını süpürge eden bir kadının kocası "palazlandığında"adamın bir çıtara gönül ve tüm parasını vermesi...

-Sevgilim, eşim, canım dediği, bakmak için çalışıp didindiği kadın günün birinde...

Bunlar umarız ve dileriz ki, hayatın kötü yönüne dair "istisnalar"dır...

Ve "istisnalar kaideyi bozmaz kuralı..."da hep gerçek olur...