- Kategori
- Edebiyat
’Kim ki inancı ölümle büyütür
...
’Kim ki İnancı Ölümle Büyütür
Şüphesiz seb/eb/sizdiniz
Bir şehire azdı elleriniz
din/siz/miydiniz ?
göğüm güneşe küs durdu onbeş zaman
ölümü tattım sebep neydi belki hiçbir şey
yürüdü göğün kalbine otuzyedi can
gün döndü semah o gün/ bu gün Sivas duman
derinden hiç bir ev böyle bakmamıştı güneşe
büyüdü yer gök ağrıyan her yerinden
sustu ezan... belki zamansızdı zaman
bin kapıdan hu yürekler dap- dar
hiç bilmediniz mi kalu beladan
dümensiz şeriatın kaç tapusu var
bir şehri öpmeye gelmişti kız kızan
ki el etek öpmeyen onca dudak
elbette şiirdi sözleri , tamdı iman
ne yöne döndü dine ihanet gözler guman
türkü sustu / şaştı gün/ah
pusu kurmuş ölüm hayatın kıyısına
unutkan zaman...