“Korku filminden korkmam” cesaret değil hata; çünkü korkmak da zevk ve sen hayatı kaçırıyorsun

Korkmadığını biliyorum ama korkmaya çalış ya da korkuyor yiğitlik yapıyorsan… Bazı şeyler basittir ama içinden çıkılamazmış gibi davranalım ki tadı çıksın.

Hayatta her şey kolaymış, size imkânsız bir dünya mı yaratalım; elimizde olan bu. Madem her şeyi yapabiliyorsun, her şey senin için basit yıldızlara uzan da görelim. Hayat oyun, anlamıyor musun ve biz bu oyunu güzelleştirmeye çalışıyoruz ama ukala tavrınla zevkimizin içine ediyorsun!

Biz eğleniyoruz; eğlenemiyorsan, basit geliyorsa seni Mars’a yollayalım da bu sefer de yemiyor değil mi, ne yapalım; sana göre hayat yok!

Arkadaşlar, bu tür insanlara ne isim verilir bilmiyorum. Hayat basittir zaten, ne yapsan sıkılırsın; onu detaylandıracak olan biziz. Ama beyimiz bunları zaten biliyormuş! Sen benim neleri bildiğimi biliyor musun? Öyleyken oturmuş, karıncaları sayıyorum; belki buradan bir macera çıkar diye!

Yazılarımın anlaşılmadığını söylüyorlar. Önüne gelen okumasın zaten; üst kültüre hitap ediyorum. İnsanların beni anlamaları için sözcükleri nasıl kullanmalıyım bilmiyorum! Ben yukarıda, ulaşılmaz bir yerde değilim onlar aşağıda!

Psikologlar yazıyor mu bunları? Algıları bu kadar yüksek değil ki nereden yazsınlar. Öğretmenler düşündüklerini değil öğrendiklerini öğretirler. Yarın bir Amerikalının kitabı çıkar oradan okursunuz!

Bir kızı tavlamak da neymiş, çocuk oyuncağı. Olabilir ama Ferhat ol dağları del de anlamı olsun, değilse hayatı nasıl zenginleştireceğiz?

Kolaycılara sinir oluyorum! Aksilik bu ya hayat giderek kolaylaşıyor, her şey elimizin altında; bundan sonra işimiz daha da zor.

Her şeyi böyle basit ve kolay görmeleri beğenmeme ve burun kıvırmayı da getiriyor. Hayatın teknoloji sayesinde kolaylaşmasının getirdiği çağın hastalığı. Büfeye gidip iki saatte dönünce kolaycı kıyameti kopardı, “İki saattir neredesin?” Yarım saat plan yapıyorum, yarım saat inceleme, yarım saat seçme, yarım saatte de alıyorum. “Neyi seçiyorsun?” Hayatı seçiyorum, hayatı!