"Okuryazar" olmak çok mu önemli?

İnsanın, hayatını devam ettirebilmesi, kolaylaştırabilmesi için bazı temel ihtiyaçları vardır ya.

Bunlar arasında; okuyabilmek, yazabilmek, biraz da aritmetik işlemleri ilk sırayı alır ya.

Mesela alışveriş yaptığı bakkala para verme ve para üstü alabilme, mektup yazıp okuyabilme gibi…

Bizler, bu vasıflara sahip olanlara; “Okuryazar” diyoruz ya.

Türkiye’de “Okuryazar” oranı %88 diyerek, bir de gurur duymamız gerekiyormuş...

"Kazın ayağı öyle mi?"

Bakalım; işleve yönelik “Okuryazar”lığımız ile topluma yönelik “Okuryazar” lığımız ne alemde?

Onların da oranı %88 mi?

Tabii ki hayır.

Bu “Okuryazar” larımız, Anayasamızın öngördüğü: "sosyal hakların, bireylere tanıdığı dil, din, ırk, felsefi inanç, siyasi kanaat vs. gibi..." Hak ve özgürlüklere ‘gerçekten’ sahip olduğunun bilincinde mi?

Bilincindeyse, ne kadarı bu bilince sahip?

Nüfusun %40’ı hayatı boyunca kütüphaneye gitmemişse,

Gençliğin %70’i hiç okumuyor ise,

Öğretmenlerin %’63’ü bazen kitap okuyor, gerisi hiç okumuyor ise,

Düzenli kitap okuma alışkanlığı %01 ise,

Yetişkinin %95’i televizyon seyrediyor ise,

Bu nasıl “Okuryazar”lıktır?

İhtiyaç maddeleri arasında kitabın 235. sırada olduğu,

Kitapçıların kırtasiyeye dönüştüğü, bu ortamda “Okuryazar” oranı %100 olsa ne olur?

Bütün bunlar bilindiği halde, çözüm üretmek yerine %88 “Okuryazar” var diye övünürsek ne olur?

İşte böyle olur!...