'Öz'ne-Siz 'Sev'İşler

  Şiir sokaktaki masumiyetinden tanırım seni, yüzünün kuş çırpıntısı kıvrımlarından. Giyindiğin zırhtan tanırım; yaban, yalın bakışından. Doğurduğun yalnızlığın ardına yapışan hasret kokusundan tanırım.

  Öyle bir yansa titreyen alev, ateşinde düş bahçelerinin mavi alazı oynasa. Seni hatırladığım yerden derleyip hatırlamadıklarıma eklesem. Çorak toprağın menekşe rengi suyu olsan; bin yıllık sevilerin yüzü suyu hürmetine. Oysa sadece biziz...senle şimdi...öfkesinde fırtına, fırtınasında sessizlik koparan bir kalbin yumağıyız biz senle şimdi.

 Sev-mem!? Sev'i üstüne söylenenleri, bütün kelimeleri adında tüketmeliyim çünkü. İnsanlığın yüzlerce yıllık efsanelerini bilirim 'kendimden'. Kardelen ayazında severim seni, önce kirpiklerinden sonra yüreğinden öperim, uğrağı olmayan toprakların hırçın çocukları gibi. 

 Sararmış bir yolculuğun cam kenarından ıslak kelimelerle anarım seni. İnsan elinin değdiği, alın terinin öptüğü bir coğrafyadan bilirim yüzünün rengini. 

  Adının kulağına fısıldandığı nefesten bilirim seni. Çünkü sen; benim, ' çocukluğumsun' ... ve biz senle 'iki çocuğuz' sadece senle şimdi.