"Reddediliyorum" sevdiğim adamlara

Hissediyorsam eğer; hissedecek kadar varsa yüreğim cesaretim; ve bir kadın olsam da ben, evet , bir şekilde yanaşıyorum ve olası bir sohbetin ardından, süregelen sessizlikte, reddediliyorum.

Acı olan bazen şu; "ben hakkaten sevgi hissederken hem de ruhumdan, başka bir titreşimde; nasıl karşı taraf; etkilenmemiş olabilir ki?

Acaba ben, bir kaç cümlemin özgürce çıkmasıyla zihnimden, bir aşk yanılgısı içine mi giriyorum?

Abartıyor muyum ya da?

Bence cevabım şu; zihnimde portreler giydiriyorum onlara..

Benim ruhum..

Ben şu dünyada yaşar iken, aracılığı ile yaşadığım ruhumun, kendini çeken eşleri; aslında belki benim onlardan ve gerçeklikten bağımsız olarak yüklediğim anlamlardı?

Ama bu da tam olamaz. Ben boşluğumdan haraket edece bir insan değilim ya da ben enerjiyi yorumlayamayacak biri değilim ki?

Hep bundan kaynaklanıyor. Hep benim dünyayı hisler ile deneyimlememden kaynaklanıyor. Yakınlığıma yakın oluyorum. Bağımlı değil de bağlı oluyorum.

Ama düşünüyorum. Onlara varmadan hep içimde mi besleseydim?

Bence hayır; red edilme ile kırılan egomun buna olan alışkanlık karışımı bir kabullenişimi; onlara en azından varabilme cesaretimle boyayıp iyileştiriyorum.

Ve ben; buradayım. Kısmet denilen şey ne ise; her sohbette açığa çıkan. Henüz bana ulaşan düşler yürekler yok.

Ve ben; geceler ile paylaşırken evrenimi; küçüklüğüm ve yalnızlığım ve bazen acaba yanlış nerde diye soran sorularımla, düşüncelere dalıyorum. Ve sonra yine durduruyorum. Çünkü beynimde gerilim yaratacak düşüncelere girmemem gerekir.

Ve böyle..

Adı her ne ise bu gerçek adamın; ona varmak adına; her deneyişte red edilen ruhum; belki bir gün kendinden vazgeçer. Belki bir gün tüm diğer oyuncu kadınlar gibi acımasız olur. Şuh kahkahalarında belki; ruh taşımaz birgün. Çünkü acı çekiyor ve belki başedebileceği son nokta bu olur.

Ama ben onları yinede hep seviyorum. ben çünkü onları anların algılayamayacakları bir formda bir sevgiyle ruhumdan sevdim..