'Şalvarın içinde ne var?'dan taocu sekse

Bir zamanlar hayallerde canlandırılırdı, görülmeyen gizli noktalar. Sabırsızlıkla merak edilir. Ulaşmak için çokça zaman beklenirdi.
Sevgilinin eline dokunabilmek için kaç gün geçmesi gerekirdi?
Peki ya öpebilmek için?
Şöyle sarmaş dolaş olabilmek akla gelir miydi?
Giyisilerin altındakileri görebilmek mümkün müydü?
Duygusal yoğunluk içinde olduğumuz zaman, hormon denizinde boğulurduk. İçimizi titreten, elimizi ayağımızı koyacak yer buldurmayan heyecanlar yaşardık. 

Bakışlarının derinliğinde kaybolduğumuz insandı, bedeninin sıcaklığını duyacağımız. Yanında huzur duyduğumuz insandı, ateşler içinde yanıp kavrulacağımız. Koşulsuz güven duyduğumuz insandı, düşünmeden kendimizi teslim edeceğimiz. 

"Eli elime değmedi" demek hüner, "gözlerime bile bakamıyor" demek marifetimizdi, gurur duyacağımız. 

İsterdik, beklerdik, sabrederdik bir zamanlar. Her şeyden emin oluncaya kadar. Her şeyi kurallara uygun yapıncaya kadar. 

Özeldi yaşanacaklar. 

Bir bedende yok olmanın törensel hazzını yaşamalıydı aşıklar. Usul usul, sevgiyle okşanmalıydı bedenler. Utanmalıydık birbirimizden. Ürkekçe kaçırmalıydık bakışlarımızı. 

Zaman ilerledi bedenlerin istekleri değişti. Yetmiyor duygu denizinde sakin boğulmalar. Artık daha sert, daha haşin, daha ulaşılmaz olanı istiyoruz. 

Tekniğe uygun birleşmeler. Zevk dünyasını zenginleştiren unsurlar. Mahremiyeti özelden genele taşıyan istekler. 

Cinselliğini keşfediyor insanımız çığırtkanlığı arasında oluyor her şey. Mekanik eylemlere olur vermek, bedensel ihtiyaç önceliğini akıllara yerleştirmek için, insani olanı yok etmek amacı taşıyor. 

"Bir zaman sonra nasıl bir yenilik olacak bedenler üzerinde" diye düşünmeden edemiyor insan. Yeniden şalvar giymeye mi başlamalı. Yoksa kırk düğüm mü atılmalı kuşaklara? 

Özgürlüğü "Seksim geldi, hadi yaşayalım" mantığında anladığımız sürece, şikayet etmeye hakkımız olabilir mi?