"Senin Hiç Annen Öldü mü?”

Dün yine bir cenazedeydim.

Evvelîsi gece saat 23.30 suları telefonum çaldı. Bir arkadaşım arıyordu. Anneciği vefat etmiş bana yanında olup olamayacağımı sordu. Tabii hemen atlayıp gittim. Gece uzun, malum acı da taze ağlaşmalar, hüzünler ve hatta üzüntüler…

Ertesi sabah erkenden mezarlığa gidip, mezar yeri tespiti, belediyede yapılması gerekenler, mahalle imamı ile görüşme, salâ verilmesi, defin işlemleri vs. acılı gün, uzadıkça uzadı.

Nihayetinde akşam duası ve sonrasında gece ilerleyen saatlerde arkadaşımla baş başa kalmıştık. Biraz sohbet ettik sonrasında tekraren başsağlığı, vedalaşma ve sonrası evime döndüm.

Dönerken içimde ayrı bir acı ve de huzur vardı.

Hep derim. Bir gün, gündüz ya da bir gece vakti, bir telefon alacaksınız, annenizin ya da babanızın vefat haberi olacak bu, işte o andan sonra keşke şunu demeseydim. Bunu da yapmasaydım. Şöyle edipte kalbini kırmasaydım, üzmeseydim vs. hezeyanları…

Başta anne ve babanız olmak üzere, bir şekilde hayatınızda olan tüm insanlar, bir gün gelecek, hayatınızdan çekip gidecek. Benzer pişmanlıkları yaşamak istemiyorsanız. Onlarla, onların çekip gitmelerine müteakip “keşke” ile başlayan cümleleri kurmak zorunda kalmayacak bir yaşamı düstur edinmelisiniz.

Nereden geldim buraya? Tamam, şimdi hatırladım.

O arkadaşımla aynı gecenin ilerleyen saatlerinde baş başa kalıp ta yaptığımız kısa sohbet esnasında hatırlattı bana.

Vakti zamanında annesiyle yaşadığı bir tartışma sonrasında yolda benimle karşılaşmış ve oturup birer çay içmişiz. Dertleşme babında konuyu bana açınca ben de kendisine benzer şeyleri söylemişim. Teşekkür ediyordu bana, “İyi ki o gün seninle karşılaşmışız hocam” diye, o gün bugündür annesiyle olan ilişkilerinde çok daha dikkatli davrandığından falan bahsetti.

Aklın yolu birdir. Birdir de ne hikmetse kıymet elden yitip gitmeden, kıymetin ederi pek bilinemiyor ne yazık ki.

Tabii özellikle de bu anne ve baba hususundaki kıymet bilmem, muhtemeldir ki yıllar öncesinde bu kıymetlilerimin yitip gitmesinden olsa gerek.

Ne demiştik! “Senin hiç annen öldü mü?”

Benim öldü. Hem annem hem de babam öldü.

Hani diyorlar ya “Zaman her şeyin ilacıdır” diye!

Bu da koskocaman bir yalan. Zamanın, özellikle de bu konularda hiçbir şeyin ilacı olmadığını en iyi anne/babası ölenler bilir.

Her anne/baba denildiğinde o acı daha da bir büyür ve o acı bir daha yaşanır.

Tıpkı bu yazı yazılırken tekraren yaşandığı gibi…

Neyse!

Gayrı söz bitti. An dua anıdır.

Tüm önden giden anne ve babalarımıza ve de sevdiklerimize rahmet olsun İnşallah. Amin…

Sağlıcakla Kalın…