"Seviyorum" demekten korkmadım hiç

Neden ağlayamıyoruz üzüldüğümüzde biliyor musunuz? Tutuluyoruz, ağlamak istiyoruz haykıra haykıra, dizlerinin üzerine çöküp göz yaşlarına boğulmak istiyoruz. Benki de sadece ben istiyorum. Bilmiyorum son günlerde hayatımın en aptalca şeylerini yaşadım ama bir o kadar güzelini. Canım öylesine yandı ki ağlamak istedim ama ağlayamadım. Yazmak bile gelmiyor aslında içimden ama bunu paylaşmalıyım, hata olarak görmüyorum yaptıklarımı. 

Aslında iyi ki yaptım diyorum bazen gururu bir kenara bırakmak lazım. Bırak dediği yerde bıraktım aslında bir adamın. Sevmek istedim ve sevdim. Egolarını tatmin ettim belki de.
Bu kendine yakıştırma meselesi değil, hiç ummadığımız anda çarpıyor kalbimiz. 

Unutmak kolay aslında kendi elimizde ama unutmak istemiyorum, ders aldım çünkü. Hep hayatım boyunca güvenebileceğim bir adam aradım, bunu karış karış yapmadım; bekledim aslında gelecek diye. Birden birisi geldi bana güven dedi, güvenmeyi seçtim. Bazen saçmaladım o nefret edilen sayfalarca mesajları bende attım. Merak ettim ve deli gibi özledim; bir sürü hayal kurdum. Nasıl oldu bilmiyorum ama oldu. Geri dönüşü olmayan bir yolda buldum kendimi ama hep bir çıkış kapısı vardır. O kapıyı bulacak güç lazım. Hep hayatım boyunca güçlü olmayı kendime kural edindim ama bu kez o kuralı kırıyorum! Güçsüzüm evet, kabul ediyorum. Aslında seviyorum demek bile bir güç dimi, belki de yine ben bir hayalin içindeyim, kendimi kandırıyorum. 

Hayatım boyunca hep sevildim, hayatıma hep birileri girmek istedi elimle ittim. Bunu yaptım çünkü hayallerimi bozan insanlardı hepsi. Bir kere vazgeçtim o hayallerden şimdi hayallerim bana kırgın. Eskisi gibi yanımda değiller bende onların peşinden koşacak kadar güçlü değilim.

Yoruldum, yaşımın hep üstünde yaşayanlardan birş oldum. Hayatın zorlukları her geçen gün artarken gülümsedim hiç vazgeçmedim. 

Hayatımı hep adadım belki ama kırıldığım anda geri çekildim, acı çektirdim istemeden. Şimdi sadece bir aylık bir hayalin beni itmesiyle devrilecek gibiyim. Kedime verdiğim sözleri tutamaz oldum. 

Vazgeçmiyorum dedim, vazgeçirildim. Böylesi daha iyidir belki de, bunu söylüyorum kendime. 

Neden sorusunu sormaktan vazgeçemiyorum, canım yanıyor ama ben bunu durduramıyorum. Ne zaman geçecek bu? Bilmiyorum. Canım zaten yeterince yanmamış mıydı diyorum. Hep bir hayal kırıklığı; adını koyamadığım. Şimdi bile ağlamak üzereyim ama yapamıyorum. 

Derin bir nefes alıp gülümsüyorum sadece... 

Pek bir anım yok diyorum, halbuki geçen bir saat bile benim için yıllardı. Bunları ben değil aslında bir yansıma ile ellerim yazıyor. 

Sayfalarca yazabilirim belki saçmalarım ama asla sevdiğimi inkar edenlerden olmayacağım sevmek öylesine güzel ki... Anlatamıyorum... 

Sevgiyle kalın...

Pelin