“Sönüşten dirilmişliğe... ”

Endonezya’ daki birinci haftam bitti. Şu anda Candi Dasa’ da, cennet içindeki bir otelin kıyısında, denize karşı oturmuş bir türkü tutturmuşum: 

HOW MANY DAYS HAVE PASSED(Kaç gün geçti) 

HOW MANY DREAMS I SLEPT(Kaç rüya için uyudum) 

HOW MANY LIVES I LIVED(Kaç yaşam yaşadım) 

AND HOW MANY OF ALL...(Hepsinden kaç tane) 

Axxis’ in dediği gibi “ Love is like an ocean”-aşk okyanus gibi! Endonezyada saniyeler dalgalar kadar haşin geçmiyor. Daha çok durgun bir göleti andırıyor. Ama dün gece Kuta sahilinde devasal dalgalar ile birlikte akan coşkulu anlar vardı. Düş müydü yoksa gerçek miydi? Yoksa hiçbirşey gibi gerçekle beraber yok muydu? Islaklık, hayal kırıklığı, ihtiras, haksızlık, taşkınlık, dün geceyi betimleyebilecek sözcükler miydi? Yoksa beyin yoğunluğum, duygu yoğunluğum ile birleşince, elimin hızı yazmaya yetersiz miydi? Aşk yoksa gerçekten uçkur amacı taşımayan ama uçkursuz da yapamayan düşünce, duygu ve algılama bütünlüğü müydü? Evet yine yapacaklarımın garantisi olan yaptıklarım meydana çıkıp Alev’ i su ile söndürmeye çalışmadı mı? Alev sudan sanki benzinden alev alırcasına sahile yayılmadı mı? O kumdan nefret ederken ben ise kum çocuğu, alevin üzerine atılmadım mı? Gökyüzüne ve Kuta’ ya yermedim mi Alev’ i aşktan korkmuşluğuyla? Saat gece (sabah) yarım civarı. Sokaklar sessiz ve dingin. Ben ise dalgalar prensi Anıl, içimdeki ateşi söndürmek üzere Alev’ e sarılmadım mı? Ve geçen her saniyeye acımadım mı bizsizliğimiz için! Dalgalarımı kırdım, toprağa uzandım ve alevi söndürdüm dün için. Ama yarın? Diğer yarın, ve hep yenisi! Hep yenisi! Dün gece saatler işlemiyordu, bugün ise akıyor. İçimde garip bir olgunluk biçimi... Bulanıklık yok! Hınç yok! Nefret yok! Hüzün yok! 

Dün tekrar derinledim: Avucumun içinde cennet bir ada ve etrafı kocaman bir okyanus. Ben ise balığa çıkıyorum, dönmemek üzere......... 

26/08/1996 

ENDONEZYA