“Takma”; TAK!..

“Sadece hasta olanlar maske taksın” diyerek başlayan süreç “herkes taksın”a evrildiğinde hiç de takmak istemedim. İnanmadım önce; “Etkeni farklı da olsa grip işte, açık havada ne kadar bulaşabilir, hem de herkesle mesafeli bir ilişkide iken.” diye düşündüm. Ama yasal zorunluluk olunca mecburen taktım. Taktım ama yürüyüşlerimden vazgeçecek kadar da kafaya taktım! Can sıkıcı. Yapacak bir şey yok. Hele yazın o sıcaklarında!..

Ama kışa girince birden maskenin işime yaradığının farkına vardım. Soluduğum havayı ısıtıyordu ve benim kışın en büyük derdim, yürüyüşe çıkamama nedenim buydu;  soğuk havayı solumanın ardından grip olmak hatta yatağa düşmek.  Mavinin kıyısında yürümek uğruna, atkıyla sarılıp sarmalanıp yürümüşlüğüm oldu evet ama biraz yürüyünce ısınıp mecburen atkıyı boynumdan serbest bırakınca sonuç değişmiyordu. Üstelik atkı ile ağzı-burnu kapatmak hiç de pratik değil. Ama maske öyle mi “tak çık”. Taktım çıktım vallahi; pek de güzel oldu. Bazen üst üste iki maske taktım hatta, yok koronasavar olarak bir tanesi yeterli  biliyorum da soğuksavar olarak ikiledim.

Maskenin güzel yanı sadece bu değil üstelik:

Kulaklığımdan gelen müziğe de usul usul eşlik edebiliyorum ki en sevdiğim. Ve kimse bunu farketmiyor.

Bazen hoşuma giden insan manzaralarına gülümsüyorum, “kendi kendine gülene deli derler” e inat.

Bazen de sinirlendiklerime “küfrediyorum”. İçimden tabi, yoksa farkettim ki(!) maske ses geçiriyor.

Renk renk maskeler takıyorum; yüzüm renkleniyor.

Uzun sözün kısası kafaya takmaktan vazgeçtim artık seve seve maske takıyorum ve kucaklaşabildiğimiz günlere bir an önce ulaşabilmek dileğiyle; kocaman sarılmalarımı biriktiriyorum.

Maske, mesafe ve el yıkamak kadar basit önlemlerle yenebildiğimiz bir virüs yüzünden insanlar ölüyorsa…

Kendi canımızı hiçe sayarak kahramanlık yapmak “kolay”, zor olan basit şeyleri yaparak “kahraman” olmak.

Sadece ağız ve burunları değil bütün yüzleri, bütün vücutları “maskeli” sağlık çalışanlarına sevgi ve saygılarımla.