“TUNÇ VE AYÇİÇEĞİ”

“Tunç ve Ayçiçeği” bir kitap ismi ve bu kitabı, Çin dilinden Türkçeye çeviren de kızımdır..

Bugün kızımın doğum günü..

Kendisi çok uzakta, Çin’in başkenti Pekin’de.. On yılı aşkın süredir ekmeğini ve insanlığın gönlünü orada kazanmakta..

Kitapseverler için, ‘Tunç ve Ayçiçeği’ okunması gereken bir kitap.. Bu kitabı, yediden yetmişe herkes okumalı; hele de salgının, savaşların, yoksulluğun insanlığı mahvettiği bugünlerde mutlaka okunmalı bu kitap.. Kitapta, örneğine az rastlanır bir aile dayanışması ve bu muazzam aile sevgisi ve dayanışması ile aşılan bir yoksulluk var..

Gönüllerin insanı rahmetli Sakıp Sabancı’yı dinliyordum televizyonda; çok sevdiği evlatlarından birini, kızını anlatıyordu:

-Benim kızım akıllıdır, benim kızım güzeldir, benim kızım çalışkandır, benim kızım başarılıdır!..

Her baba, her ebeveyn böyle olmalıdır..

Sakıp Sabancı, kardeşlerini, hele de Özdemir Sabancı’yı da çok seviyordu, ama Özdemir’i, dış mihraklı kanlı katiller acımasızca kopardılar milletimizden.. Çünkü Özdemir, Türkiye’de yerli otomobil ile savaş sanayiini kuracaktı.. Türk’ün iktisat tarihi, bir iktisat savaşı tarihidir..

Şu uzak diyarlardaki kızım nasıldı: Bebekken, çocukken, günbegün büyürken hıçkıra hıçkıra ağlardı.. Hep ağlardı.. Hiç durmadan ağlardı.. Ağlayarak büyüdü.. Ağlayarak başardı.. Çocukluğundaki gibi olmasa da, şimdi de ağlar; kendisine, sevdiklerine, her canlıya, insana ve insanlığa...

Aklınızda olsun:

-Ağlayan çocuklar; ağlayarak büyüyen çocuklar çok başarılı olurlar..

Kızım hep ağladı: Gün oldu babası, gün oldu annesi, gün oldu öğretmenleri gün oldu hayatımızdaki zorluklar, en çok da yoksulluğumuz ağlattı onu..

-Baba, sana gelmek istiyorum ama yol param yok!..

Alamazdım çoğu isteklerini.. Bir defasında cep telefonu istemişti, onun istediğinden alamadım, cep telefonlarının işlevini kavrayamamıştım, bir de gelirim giderimi karşılayamıyordu ve o zaman kızımı istemeden de olsa bir hayli ağlatmıştım..

Bir keresinde Çanakkale Gezisi’ne gittiler okulca lisedeyken, içlerinde cep harçlığı en az olan sadece kızımdı..

Bugünkü iyi halimize bakıyorum da, o zorlukları nasıl aştığımıza şaşıp kalıyorum..

Bize güç veren kitaplardı; kitap sevgimizdi, kitap okuma tutkumuzdu.. Arada bir izinli olarak gelen kızım, bir valiz dolusu kitapla gelir bana.. O uzak ülkede bu kadar kitabı nereden bulur, nasıl edinir, ne zaman fırsat bulur da okur diye şaşırıp dururum..

Yardım etmeyi sever..

Bana sık sık;

-Senden bir isteği olanlar olduğunda bana söyle baba, diye tembihte bulunur..

Türkiye’den Çin’e giden orada ev bulamayan, zor durumda kalan öğrencileri bir iş ve bir ev buluncaya kadar misafir eder.. Dünyanın her yerinden insanlığın genç evlatları Çin’e giderler.. Her ülkeden üniversite mezunları, artık Çin ülkesinde ekmeklerini kazanmaktalar.. Her ülkeden çok sayıda arkadaşı var kızımın, onlar birer dünya vatandaşı dünyanın şu kürelik denen dünya sisteminde..

Dünyanın her yerinden çok sayıda uçak, gelişmiş ülkelere varmak üzere havalanır; kimleri neye, hangi yazgılara ve ne gibi şanslara, şansızlıklara götürür bilemiyoruz.. Günümüzde uçak, artık bir umuttur; ama ne zamana kadar!..

Çin ülkesindeki evladım çok çekingen bir yapıya sahip.. Ürkektir, tedirgindir, girişkenliği ilerleme kaydetmesine engeldir.. İşinde başarılı, bölümünde müdür de.. Ama.. İstese daha ilerilere atabilir kendisini.. Türk-Çin Kültür Elçisi olabilir.. Gazeteler yazılar yazabilir.. Kitaplar çıkarabilir.. Yapar bunları, yapacak da, güveniyoruz ona biz sevenleri..

Bir bakmışsınız burada yazmaya başlamış, ne iyi olur burada yazsa…

Hayat böyledir..

Hangi sevgi ve emek var ki, insanı başarıya götürmesin, huzurlu ve mutlu etmesin!..

Sevelim o zaman evlatlarımızı, ailemizi, insanı ve insanlığı..

Benim babalık anlayışım da şudur: Çocuklar her ne kadar anne ve babalarının evlatları olsalar da, onlar, gerçekte insanlık aleminin evlatlarıdır.. Biz, evlatlarımızla böyle düşünüyoruz ve bu bizleri çok mutlu ediyor..

Diliyor ve çabalıyorum ki; her insan iyi, sağlıklı, huzurlu, mutlu ve başarılı olsun..

Tek tek iyi insandan, insanlığın iyiliği ortaya çıkar..

Cümleten Allah’a Emanetsiniz Sevgili Kardeşlerim..