"Vadiye" yenilen adam

Hava ağır ağır kararıyordu. İçinde korkuyla karışık bir ağırlık vardı. Sanki birşeyler boğazını sıkıyordu. "Her iki kişiden biri onlardan, dikkat etmek lazım!" diye söyleniyordu etrafındakiler. "Ya diğeri kim?" diye sormak istiyordu. Yalnızdı, üzgündü ve hayatında ilk defa omuzları düşmüştü.

Gazeteyi açtı, haberlere göz gezdirmeye başladı. İki kişiden birinin adamlarıyla doluydu manşetler. Haberler buram buram korku kokuyordu. Mezarlıktan geçerken şarkı söyleyenler gibi korkularını vıcık vıcık dalkavuk cümlelerin arkasına saklıyorlardı. Birinci adamın eşinin şıklığından, güzelliğinden dem vuruyordu biri. Diğeri ise ikinci adamın torun sevgisinden. Ekonomi de ne kadar hızlı büyüyordu. İki kişiden birinin seçtiği adamın ülkesinde yaşamak ne kadar güzeldi. “Ah bir de Tanrı'yla aramıza girmese, bir de insanlara sövmese, bir de işsizliği azaltsa, bir de hergün ülkenin yoksul çocukları birbirini öldürmese, bir de biraz daha az yalan söylese...” diye homurdandı.

Elindeki gazete kaya gibi ağırlaşmıştı. Okudukları kalbini, beynini eziyordu. İki kişiden biri onlardandı artık. Yapacak hiçbir şeyi yoktu. Acaba diğeri ne yapıyordu? Hani onlardan olmayan, birilerinin bardağın dolu tarafı dediği iki kişinin diğeri...

Yorgunluğuna rağmen sayfayı çevirdi. Üçüncü sayfada karşılaştı ötekiyle. Çek-senet tahsilatı yaparken yakalanmıştı ve etrafına tehditler yağdırıyordu. Bir başkası gözüne ilişti; O bir sanatçıydı, üretkendi. Cebinde, kaleminden başka birşeyi olmayan gazeteciyi arkasından vuranlara övgüler yağdıran, "yiğitliklerini" anlatan türküler söyledi diye ifade vermeye çağrılmıştı. Mahkemeyi basar gibi gelişini anlatıyordu haber, gorillerle, mafya babasının ona tahsis ettiği ihtişamlı arabanın içinde. Gazetenin her sayfasından kan damlıyordu.

Soluk almak istedi, hayatta bazen vurdumduymaz olmanın gerektiğini düşündü. Bu kadar renksiz yaşamamalı diye söylendi kendine. Yüzünde komik makyajı, derin göğüs dekoltesi ile ellerini açıp dua eden "kadını" gördü gazetenin rengarenk sayfasında. Orucunu canlı yayında açmak için 1, 5 saat beklemesiyle dalga geçiyordu haber. Gülümseyemedi. Sokakta ki eşcinsellere yapılanlar geldi aklına. Karakolda hortumla dövülen, sokakta linç edilen, saçları kazınan “öteki eşcinsellerin” kabusu haline gelenler, köşklerde oturan, lüks araçlar kullanan, ağırlığınca mücevher takan eşcinsellere “sanat güneşi” yada “abla” demeyi tercih etmişti her zaman.

O meşhur iki kişinin diğeri de kanını donduruyordu. Hep üçüncü tekil şahıs kalmıştı yaşamın kalabalığında. “Ben” ve “sen” dışında kalan ve hep parmakla gösterilen uzaklıkta “o” olmaya mahkum bir hayat sürmenin bıkkınlığıydı yüreğini daraltan.

Temiz hava almak istedi, kalktı pencereyi açtı. Evlerin ışıklarını seyretmeye başladı. O evlerde yaşayanları düşündü; işçileri, üniversite öğrencilerini, yoksulları. Ne çok ışık vardı, sarı, parlak hayat dolu. Oysa yaşam dara düşmüştü ve hiçbirinin gideceği bir yer yoktu. Sanki bekledikleri bir işaretti ve “zincirlerinden başka kaybedecek hiç birşeyleri yoktu.” Tüm cesaretini topladı. Derin bir nefes aldı. “Haydi artık zamanı geldi. Uyanma vaktimiz geldi. Ayağa kalkma zamanı, dur deme zamanı.” diye bağırdı. Boğazı yırtılmıştı sanki. Kulağına homurtular gelmeye başladı. Başını umutla kaldırdı, homurdanan evlerin pencerelerine baktı. Işıklar sönmemişti, kimse evinden çıkmamıştı. Halkı öfkeyle pencerelerini kapatıyordu ve perdelerini çekiyordu yüzüne. Birden omzuna bir el dokundu. Arkasına döndü. O meşhur “her iki kişinin” ikisi de karşısındaydı. Yüzleri öfkeliydi. “Sus artık” dedi sertçe birincisi, diğeri de öfkeyle devam etti; “görmüyor musun hepimiz Kurtlar Vadisi’ni seyrediyoruz.”

“Tutunamayanlara”