"Yalnız Kalmak İstemiyorsanız Paranızı Evlatlarınıza Vermeyin"

Okuyucu Mailleri…

“Yalnızlığın ne olduğunu gözden düştüğümde anladım.”

Okurlarımdan biri bana mail atmış. Gerçekten çok etkilendim. Yazmışta yazmış. Dertli söylegen olur misali içi acımış, yazmış. Ağlamış yazmış. Önce kim diye araştırdım, sonra yazdıklarını birkaç defa üst üste okudum.

Hayatım Roman köşemde gelenler elbette ilginç hayatlar oluyor. Gelenler derken bana mail atanlar. Ben aklımca, gönlümce ve yaşadıklarımdan edindiklerimle akıl vermek gibi olmasın misalini vererek bir şeyler yazmaya çalışıyorum. Kıssa’dan hisse yazılanlardan kendime de pay çıkartıyorum.

Bu defa bir zamanlar parası olan, hatta kendi çapında tanınan, itibar gören bir beyefendinin yazdıkları içimi acıttı mı desem burktu mu desem bilemedim.

“Yalnızlığın ne olduğunu gözden düştüğümde, PARAM BİTTİĞİNDE anladım.”

Yalnız kalmak hepimizin kâbusu değil midir?

Kimileri sever yalnızlığı, kimileri korkar. Gençlikte yalnızlık hürriyet peki, yaşlılıkta yalnızlık nedir?

Bir bardak suyunu verecek kimsen yoksa, sen de kalkamıyorsun yalnızlık budur.
Yalnızlık aç kalmaktır, çaresiz olmaktır.
Allah kimseyi yalnız bırakmasın ileriki yaşlarında.

Beyefendinin hali vakti bayağı bir iyi imiş.
Eşi, çoluk çocuğu, işi gücü hatırı sayılır parası ve bunun gibi huzurlu, varlıklı bir hayat yaşıyorken!

Burada duracağız. Yaşıyorken, çocuklarını okutmuş iken!
Ve kendini, onun tabiri ile tekaüt etmiş, işlerinin başına da büyük oğlunu koymuş iken!
Olanlar olmaya başlamış.
Çocuklar arasında sorunlar ilk günden başlamış.

“Neden sen işin başında olacaksın ki?”
Hani dinlenecekti, rahat edecekti?
Zamanla tartışmalar artmaya başlamış. Kız evladının kocası da işin içine girmiş ve elinde kalan – kapmaca şekline dönüştüğünde ilk kalp krizini geçirmiş.

Sonrasında eşini kaybetmiş.
O acısı ile çırpınırken, evlatlar mal mülk derdine düşmüş iken, işler de tersine düşmüş iken!
İkinci bir kriz ve o zaman ilk ikinci yalnızlığını anlamış.
İlkini eşini kaybettikten kısa bir süre sonra anlamış zaten.

Paralar azaldıkça, birkaç mal mülk satıldıkça kardeşler yavaş yavaş çekilmeye başlamışlar meydan sahasından.
Kimi acilen Amerika sevdasına düşmüş, nasıl olsa orada okumuştu ya işini de ayarlamış, eşini çoluk çocuğunu almış gidiş o gidiş.
Damat başka şehirde iyi işi varken orada kalmaya devam etmiş.

İkinci oğlu babayı suçlamaya devam etmiş.
Sanki o batırmış gibi söylenmişte söylenmiş.
“Abimi başa getirdin şu halimize bak. Baba sen sebepsin.”

Onun da pek yaman olan eşi ilk günden beri erkek tarafını sevmediğinden paranın pulun hatırına selam veriyorken, yorgan gitti kavga bitti misali ortalıktan tümden kendi ile birlikte çocuklarını alarak uzaklaşmış.

Beyefendi o zaman yalnız kalmış tam olarak.
O zaman kendine çok kızmış.
O zaman yanlış yaptığını hepten anlamış.

Bana da yazmış:
“Nazan Hanım yazın lütfen. Benim yaptığım hatayı yapmasınlar. Ben zamanında malımı mülkümü çocuklarımın eline bırakmasaydım, kiralara verseydim, devretseydim, satsaydım, parasını bankaya koysaydım. Eminim ki hepsi benim yanımda olurlardı. Yük olan babalarına o zaman eyvallah ederlerdi. Rahmetli annem derdi ki evladıyla eşine güvenen yarı yolda kalır. Evlat elbette gönlümüz, tırnaklarına zarar gelse içimiz kan ağlar lakin onlarında hayrına karar vermek gerekli. Ben artık dinleneyim dediğinizde iyi düşünmeniz gerekir. İnanın zoruma gidiyor. İnanın ağlıyorum.

Yalnızlık bu kadar mı zormuş?
Yalnız olmamak için para bu kadar mı gerekliymiş?
Sevgi bunun neresinde?
Ata, baba, değer nerelerdeymiş.
Yazın lütfen yazın, belki birilerinin kulağına kar suyu kaçırırım.”

İşte hayatın gerçeklerinden biri…

Bir söz vardır ya:
“Para seni vereyim de mi kötü olayım, vermeyeyim de mi kötü olayım.”

İyi düşünmek gerekli…

Ben gelen maillerden aldığım derslere, anlatılara devam edeceğim.


Nazan Şara Şatana