10 Kasımda Atayı unutmak mümkün mü?

Gerçekten onu özlüyoruz, bazen durup düşünüyorum da bir insanı görmeden, dokunmadan, sesini duymadan nasıl seviyorum diye… Bunun çok büyük bir vefa olduğuna inanıyorum, diyorum ki demek ki görmeden de dokunmadan da seviliyor.

Ama bu sevgi bir başkasına olabilir mi, bilmiyorum…

10 Kasım yaklaştıkça size içimden geçen duygulardan bahsetmek istiyorum ve yapacaklarımdan.

Bu 10 Kasımda okulumda yapılacak bir törende görev almak istedim, son senem ve bir daha o lisede o günü kutlayamayacak olmamız beni derinden geriyordu, çünkü; ortam öyle güzel, insanlar öyle güzel ki bunu yaparken zevk alacaktım biliyorum…

Söz konusu Mustafa Kemalse her şeyi yapmaya hazırdım.

Gün yaklaştıkça heyecanım artmaya başlıyordu, okulda sunuculuk yapacaktım. Okulum bir özel okul olduğu için de öğrenci kitlesi devlet liselerine göre çok çok azdı, az bir kitleye hitap edeceğim için de heyecanımı bastırıyordum, ama aklıma geldikçe parmak uçlarım buz gibi olmuyor da değil… J

Sunuş metninde ‘’Takvimler 10 Kasım 2016’yı gösteriyorsa bir an durup 10 Kasım 1938’i düşünmemek mümkün mü?’’ diye başlıyordum… Nasıl güzel öyle değil mi? İşte bu marifet Edebiyat ve Dil Anlatım öğretmenimiz Saliha Hanımın elinden çıktı...

Söyleyeceklerim arasında da sizlere bahsetmek ve altını çizmek istediğim birkaç sözüm var!

Mustafa Kemal Atatürk her şeyden önce bir insan, toplumun Mustafa Kemal’i sürekli siyasetçi olarak göstermesinden nefret ediyorum.

Mustafa Kemal bir öğrenci,

Mustafa Kemal bir asker,

Mustafa Kemal bir devlet adamı,

Mustafa Kemal bir siyasetçi,

Mustafa Kemal bir öğretmen,

Mustafa Kemal bir okur,

Mustafa Kemal bir yazar,

Bu liste böyle sayfalarca uzar gider.

Sön sözüm şudur ki; onu unutturmaya çalışıldıkça ben ve Atatürkçü dostlarımın kalbine daha çok kazınıyor, daha çok seviyoruz, daha çok çalışıyoruz, daha çok hırslanıyoruz…

‘’Unutursak kalbimiz kurusun be adam!’’

(Sizleri Can Dündar’ın bir şiiri ile bırakıyorum. Sevgiyle…)

--

"

Onu özlüyorum…

Aslında onu hiç görmedim.
Yüz yüze gelmedim.

Ama onu tanıyorum.

Sesini cızırtılı bantlardan dinledim.
Hep siyah beyaz filmlerde gördüm yüzünü.
Çelik bakışlarını şiirlerde okudum.

Onu yaşıyorum.
Özlü sözlerini okudum köşe başlarında
Adını her sabah okul sıralarında andım.

Şimdi 55 yıl sonra 
Onunla son yolculuğa çıkıyorum
Bir kez daha…
Onun geçtiği yollardan geçiyorum.
Yollarda bıraktığı anıların izini sürüyorum.
Çektiği acıları ruhumda yaşıyorum.

Onu arıyorum.

"

— Sarı Zeybek

Can Dündar