12 Eylül 1980.. Beş kala, on geçe

1970’li yılların başlangıcına kadar Kurudere’de oturduk.

İlkokul 4. sınıfa gidiyordum. Okul Mahalleye bayağı uzaktı, benle ablam Suzan teyzelerin arabasıyla okula gidiyorduk. Suzan teyzenin oğlu Ümit’te aynı okulda okuduğu için babası bizi her sabah okula bırakıyordu. Öğlenleri yürüyerek geliyorduk eve.

İşte o aralar Kurudere’nin, Büyükesat tarafında çok boş üzüm bağları olduğu ve herkesin oradan arsa çevirdiği kulaktan kulağa yayılmaya başlamıştı. Tabi annem bu duyuma kayıtsız kalamazdı, öylede olmuştu.

Hemen elde kazma kürek babamla bir arsa çevirmişler ve (o zaman herkesin ev yapmasına veresiye verdiği malzemelerle yardımcı olan) Benzer amcanın ardiyesinden aldıkları malzemelerle ev yapmışlardı.

Çok kısa süre içinde yetmiş seksen kişi arsa çevirmişler ve ev sahibi olmuşlardı. Kiminin iki göz, kiminin daha büyük…

Bu evler yapılırken Zabıta ve yıkım ekipleriyle bayağı mücadeleler oldu. En sonunda herhalde bıkmış olacaklar ki veya Belediye seçimleri yaklaşıyor olabilirdi hatırlamıyorum, yıkmaktan vazgeçtiler.

Alt yapısız, susuz, elektriksiz bir köy oluşmuştu. Bu arsaların sahibi varmıydı, hazinemiydi kimsenin umurunda değildi. Eline kazmayı alan kafasına göre bir arsa nın çevresini eşeliyerek bir çizgi oluşturuyor, bu arsa da kendisinin oluyordu. Kendiliğinden bir racon oluşmuştu. Kimse kimsenin arsasına yan bakmıyordu. Sahiplenilecek o kadar çok arsa vardıki..

Yeni bir varoş yükseliyor ve adı UMUT MAHALLESİ oluyordu.

Ben en çok o zamanki adı Kıbrıs Bayraktar, şimdiki adı Kütükçü Ali Bey olan okulumuzun yeni evimize daha da yakınlaşmasına sevinmiştim.

Mahallenin tam üst sınırındaydı annemin çevirdiği arsa. Tek göz bir gecekonduydu bizimki. Evin içinde yüzünüzü karşıdaki Büyükesat’a çevirdiğinizde sol taraf bayağı bir dik yokuştu ve henüz oralar gecekondulaşmamıştı. Çünkü çok dik olduğundan oralara ev yapmak bayağı zordu. Hem çevrilecek o kadar arsa varken kim giderde orada ev yapardı. Evimizin ön tarafı da bayağı yokuş tu ama arka tarafı kadar değildi. Bir gecekondu yapacak hatta daha fazlası yer vardı evimizin önünde. Tam yan tarafımızı da teyzemler çevirmişti. Apar topar bir gecede yaptıkları gecekonduları iki gözdü. Onların yan tarafını da Eskişehirli Rıza çevirmişti. Rızanın çevirdiği ve hemen ev yaptığı arsanın ön tarafında da bir gecekondu yapılacak kadar beklide daha fazlası yer vardı. Oraya da daha sonra Rıza’nın büyük abisi Mustafa ev yaptı. Tek gözünü hafif kısık tuttuğu için biz ona Kör Mustafa derdik. Eskişehirli Rıza ve abisi Kör Mustafa’nın burnumuzun dibinde arsa çevirip ev yapması, annemle Eskişehirliler arasında çok uzun yıllar süren savaşın başlangıcı olmuştu. Evet Umut Mahallesinde 1970’li yıllarda sonradan solcu olan gençlerin, mahallenin arka tarafındaki çok dik yokuşun bittiği yer olan Türközü’ndeki MHP’li “faşistler”le, yine solcu gençlerin birbirleriyle ve annemin Eskişehir’liler ve Kars’lılarla olan savaşlarının temelleri de gecekondu temelleri gibi atılıyordu o zamanlar.

İlerde Umut Mahallesindeki savaşlardan bol bol bahsedeceğiz. Zaten 70’li yıllarda tüm Türkiye bir savaşta idi. Ve bizim mahallede Türkiye deydi.

Neyse geri dönelim.

İlk okul bitmiş o tek göz gecekonduda babam bir Pazar günü aniden, yoldan geçen bir sünnetçiye sünnetimi yaptırmıştı. Kirvem de Karslı zabıta Cemal amcaydı. Zaten bu mahalleye gelip ev yapmamıza da bu Cemal amca ön ayak olmuştu.
(devam edecek)