14 Şubat 2005 günü öğleden sonraydı

Sana öğleden sonra gönderdiğim mektubumu yazarken geldi, “Bir şımarıklık yapabilir miyim” dedi ve “bugün öğleyin çektiğiniz fotoğraflardan güzel olan var mı” diye sordu. Anladım neden fotoğrafını istediğini, eşine bugün çekilen bir fotoğrafını göndermek istiyordu, sevgililer gününde...

Çıkmak üzereydim, fotoğraf makinasının içindeki kartı aceleyle aldım ve çıktım. Eve gelince fotoğrafları bilgisayara aktardım ve kısa bir mektup gönderdim fotoğraflarıyla:

“Güzel bir amaç için fotoğraflarını istemek neden şımarıkça olsun ki. O fotoğrafları sana gönderiyorum. Ben hepsini beğendim. Bugüne özel olanlar daha özel olacaktır diye bugün çekilen fotoğraflarını seçtim. Onları gönderdiğinde beğenilecektir, emin ol. Sevgiler.”

O da yazmış alınca. Çok hoşuma gitti yazdıkları. “O kadar kolay tahmin edeceğinizi sanmazdım” demiş:

“Beni gerçekten çok şaşırtıyorsunuz. Bu kadar kolay tahmin edeceğinizi sanmazdım. Daha da bir utandım şimdi. Tekrar teşekkür ederim. Sizin gibi birini tanımak çok güzel. “

“Utandım” demiş. Ben de ona bir Nazım şiiri gönderdim:

“Ne var utanılacak. Sevgi böyle bir şey... Sana Nazım Hikmet'in şiirinden bir bölüm gönderiyorum. Bugünkü mutluluğunu ve bu sevimli utancını hiç yitirme. Sevgiler

TAHİR'LE ZÜHRE MESELESİ
Tahir olmak da ayıp değil
Zühre olmak da..
Hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.
Bütün iş Tahir'le Zühre olabilmekte
Yani yürekte.
(...)
Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.
Nazım Hikmet / 1947”

Konuşulanlar ve yazılanların özel olmadığını düşündüğüm için paylaştım seninle.

Sevgi adına paylaşılan o gün çekilmiş bir fotoğraf gibi yalın olduğunda ne kadar anlamlı ve duru.

Ankara, 14 Şubat 2005