14 şubat sendromu

Bu şehri bırak, bu dünyadan başka dünya yok mudur diye sormuyor değilim bugünlerde. Hayır üç vakte kadar gelecek mutluluk gelemedi, başıma gökten üç elma düşemedi bir türlü. Bir yerlerde takılıp kaldı da, yön mü değiştirdi oyuncağı olduğumun kaderi…

Akıl dediğin ne ki. Döndürüyor tilkileri, istersen oynama. Müslüm baba şarkı söylese ben anlasam ve ağlasam, sonra bir türk filminin içine girsem ağaçlar arasında, kollarım bir o yana bir bu yana koşsam koşsam, bir çapkına çarpsam ocağına düşsem de ben ağlasam, sonra uyandığım da kendimi bir ana kucağında bulup yine ağlasam, oturup kalksam, karalar bağlasam iyi gelir mi acaba?

Renklerden renk beğenip saçlarımla mı oynamadım, memleketimin cebimi delen gökdelenlerinde bana dar gelmeyen elbiseleri mi almadım. Konser monser, çat kapı bütün sosyal tesisler gezilip tozulup, bütün tarifler yenilip yutulup onaylanmıştır. Bitmedi. . . Az gittim uz gittim, dere tepe gezdim, gördüm de Çelebi’nin eşeği gibi tepindim de ne oldu? Şimdi ben bu hayatın devamını saçmalasam damı yaşasam, yoksa kendimi türk doktorlarına emanet edip haplansam damı başım dönerekten ıskalasam.

Birileri otursun, senaryomu gözden geçirsin lütfen. Sürekli aynı suratla oynamak zorunda mıyım ben? Yazsın, bozsun, çizsin, dursun. Beni bir yerlerde güldürsün. Şöyle uzun yıllar yılı süren bir meksika dizisi olsun mesela. Yani basit olsun. E yüklemsiz cümleleri olsun. E biraz entrika . E vallahi aşk olsun. Hayır yani mutlu olasım gelmiş. Hanimiş te ağzımın payı…

Bir de şu kutlanması gereken belirli gün ve haftalarımızdan, ecnebiden alma, yerlimin malı şubatımın ondördü gelmiyor mu, ben böyle bir yerlerden düşüp, yuvarlana yuvarlana kaderin ağına dolanmak istiyorum.