17 Ağustos 1999 depremi ve maden işçileri

1999 yılının Ağustos ayının 17'sinde gece 03.02 sularında müthiş gürültü ve dehşet veren sarsıntı ile uyandı Marmara Bölgesi'nin büyük bir kısmı. Ne olduğunu anlamadı kimse büyüğü ile küçüğü ile. Hepimiz düşündük bu deprem olmaya depremde bu kulakları sağır eden gürültüde neyin nesi? Bize deprem böyle anlatılmamıştı ki?

O bir dakikaya yakın süren ama o depremi yaşayanlara yıllar gibi gelen deprem bitti bitmeye. Ölenler mi şanslıydı kalanlar mı bilinmez? Yaşanan o felaketten sonra insanların çaresizliği hatta küçük bir kıyamet günü enstantanesiydi adeta. Kimsenin kimseyi görmediği, kimsenin kimseyi tanımadığı bir an. Öyleki o çok sıcak yaz günü yarıçıplak dışarı fırlayan insanları kimse farketmemişti bile.

Çaresizlik nedir? O gece anladık hepimiz tüm Marmara, tüm Türkiye. Daha önce televizyonlardan izlediğimiz deprem başımıza gelmişti. Daha önce TV'lerden görüntülerini izlediğimiz enkaz altında kalanların hatta ölen insanlarmızın görüntülerine bakarak sadece acımakla vah vah-tüh tühlerle seyrettiğimiz görüntülerin başrolünde biz vardık o gece 03.02'den sonra.

Önce askerlerimiz koştu yardıma deprem bölgesine, sonra sivil savunma ekipleri ve diğerleri. Ama asıl unutulmaması gereken isimsiz kahramanlardan bahsetmeden geçmek hem onlara hemde vicdanlara haksızlık olur. O kahramanlar adını, sanını, ünvanını bilmediğimiz Zonguldak bölgesinde çalışan MADEN İŞÇİLERİ idi. Madenden çıktıkları gibi yüzü gözü maden karası ile gelmişlerdi. Kimsenin girmeye cesaret edemediği enkazlara girmişlerdi. Yüzlerce insanımıza can oldular, kardeş oldular, yeniden hayat verdiler O isimsiz kahramanlar.

Tabii ki ne askerlerimizin ne sivil savunma ekiplerinin ne de diğer ekiplerin yardımlarını inkar etmek mümkün değil. Ama O isimsiz kahramanlara bu güne kadar ne ben ne de bir başkası teşekkür bile edemedik. Madenci kardeşlerimiz biz sizleri unutmayacağız ve size hep minnet duyacağız.