18 Mart ÇANAKKALE ZAFERİ

Her özel gün anımsanıp yad edildiği gibi birde 18 Mart var ki benim milletim için,her şeyden her özel günden daha özel ve anlamlı.Neredeyse dünyanın kaderini değiştiren,bizi biz yapan 18 Mart 1915 Çanakkale zaferi günü işte o anlamın ve önemin özü.

Birinci dünya savaşını galip bitirmeyi hayal eden ülkelerin hüsranı,Türklerin ise büyük zafer günü bugün.

Önceleri okul yıllarımda ve Çanakkale zaferi bize derslerde öğretildiği zamanlarda ne bu kadar anlam ifade ederdi benim için,ne de içimden bir şeyleri titretirdi.Tabi zaman geçip yaş birazcık olgunlaşınca çocukluk heyecanları üzerinden atılınca,insanın aklına bu vatanın kıymetini yeniden anlayacak öğretileri derlemek ve yeniden sil baştan öğrenmek hevesi geliyor.

Bu heves bende de çok uzun yıllar öncesine dayanmazdı,özellikle kısa bir süre önce Çanakkale şehitliğini ziyaretimden sonra daha da bir anlam kazandı.Bir kaç sene önce şehitliğe gittiğimde de içimde oluşan his beni öyle ürpert ki,o günden sonra her zafer kıymetli iken ülkem için,Çanakkale bambaşka oluverdi bende.Daha çok araştırdım,okudum ve öğrendim bu büyük destanı…

Şehitliğe gittiğim zaman da içimdeki ürperti ile attığım her adım için,toprağa bastığım her adım için minnet borcu ve hüzünle titredi dizlerim.Kelimenin tam anlamıyla ’’bastığın yerleri toprak geçme…’’ sözleri çınladı kulaklarımda.Binlerce atamın hangi kemiği hangi adımım altında acaba şuanda diye müthiş bir ızdırap ve hüzün ile dolaştım şehitlikte.İşte o gün öyle iyi anladım ki M.Akif’in mısralarını,işte o gün bastığım yerin toprak olmadığını iliklerime kadar hissettim.

Vatan,bu canııım vatan öyle kıymetli ki gözümde,hele Çanakkale deki buruk gezimden sonra bin kat daha kıymetlendi yüreğimde.

Biz gözümüzü kırpmadan,hunharca bu topraklarda yaşamımızı sürerken,bundan yaklaşık bir asır önce bu vatan için şehit olmuş,bayrağa rengini vermiş,kanını dökmüş binlerce atamızın hakkını nasıl öderiz diye düşünür oldum çok.

Doğu,batı,kuzey ve güney demeden dört bir yandan koşmuşta gelmişler Çanakkale savaşına,vatan elden çıkmasın diye.Kimisi evladını bırakmış arkada öksüz,kimi anasını gözü yaşlı,kimi sevdiğine hasret yatar olmuş vatanın bağrında.Anası bilmiş vatanı,evladı gibi sevmiş tüfeği,yarin koynu diye uzanmış toprağa,kefensiz boylu boyunca…

Bütün bunların bilincine varıp da onları anmadan geçmek sadece utanç olur bize de.Çok şükür ki bir çok değerimizi kaybetmeye yüz tuttuğumuz şu günlerde hala vatanı için can verenlerin kıymetini bildiğimizi anımsatan yayın ve yazılarla bu utancı tatmıyoruz.Beni en çok sevindiren şeylerden birisi de bu,unutmadığımızı görmek.Yetersiz olmasına rağmen,senede bir günde olsa basın kuruluşları,televizyon kanalları ve radyolarda şükran ve minnetimizi, bizim için yapılanları unutmadığımızı göstermeye çalışıyor olmak gerçekten çok önemli.İnsanlık olarak atalarımızı unutmadığımızı görmekten büyük mutluluk duyuyorum ben.Bir günde olsa,derste gören gençlerin Çanakkale zaferini okurken biraz daha minnet borçlarını tetikliyordur belki bu yayınlar atalarına karşı.

Aslında onlar için yazılmış destanlar,şiirler,yazılar,romanlar vs…niceleri varsa da bu küçük yazı ile bende minnet ve şükranımı anlatmak istedim atalarıma.

Eminim bu günde okuduğumuz bir dua ile ruhlarına ulaşıyordur teşekkürlerimiz …

Sevgi,şükran,minnet ve saygı ile ruhları şad olsun...